“ฮุยอิน”
“หลู่อ๋อง...ฮุยอินขอถวายตัวรับใช้พระองค์เพคะ”
นางลุกจากแท่นบรรทมแล้วเข้าไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าด้วยท่าทีสำรวม หลี่เจี๋ยจับไหล่บางให้นางลุกขึ้น ใบหน้างามของฮุยอินอยู่ตรงหน้าหากหัวใจของเขายามนี้กลับประหวัดไปถึงใครอีกคน เป็นใบหน้างามเปล่งปลั่งไร้จริต อ่อนหวานจับจิตและเขามิเคยลืมเลือนได้เลย ฮุยอินยิ้มให้ ดวงตาของนางเป็นประกายวาววาม
“องค์ชายเพคะ ฮุยอินยินดีนักที่ได้ทำหน้าที่องค์ชายาของพระองค์ ฮุยอินขอสัญญาเพคะว่าจะจงรักภักดีและจะทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุด”
“ขอบใจเจ้ามากฮุยอิน ข้าซาบซึ้งในน้ำใจของเจ้า”
หลี่เจี๋ยเอ่ยเสียงเนิบเนือย แม้สังเกตเห็นว่าหลู่อ๋องนั้นมิได้ตื่นเต้นสักเท่าใดต่อการเข้าห้องหอหากแต่ฮุยอินก็ต้องงัดมารยาหญิงออกมาเพื่อยั่วยวนให้เขาหลงใหล นางขยับเข้าใกล้และเป็นฝ่ายยื่นริมฝีปากเข้าไปหา แต่หลี่เจี๋ยกลับนิ่ง ฮุยอินจึงร้สึกว่านางมิควรรุกเร้าเขามากเกินไป นางเลื่อนใบหน้า
