“อย่าเพิ่งตกอกตกใจไปเลยลูกรัก”
วั่งซูเอ่ยขึ้น เขาหันมาทางหลี่เจี๋ยที่นั่งคุกเข่าบนพื้น เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนด้วยคราบเลือด มงกุฏประจำตำแหน่งหลุดหาย ผมยาวดำขลับของหลู่อ๋องยุ่งสยายและชุ่มด้วยเหงื่อ วั่งซูยกยิ้ม
“เป็นอย่างไรเล่าหลู่อ๋อง...ต้องขอประทานอภัยด้วยที่คนของข้านั้นทำรุนแรงกับพระองค์มากไปหน่อย ทั้งที่ข้าได้บอกให้พวกเขายั้งมือแล้ว”
“นี่มันหมายความว่าอย่างไร...คนของเจ้า!”
หลี่เจี๋ยเค้นเสียงถามออกไปหากพระอาจารย์ที่เขาให้ความเคารพมาแต่เยาว์กลับหัวเราะร่า
“ฮ่าๆๆๆๆ...พระองค์มิเห็นต้องทรงถามหม่อมฉัน ในเมื่อก็เห็นอยู่แล้วว่าบัดนี้ตำหนักร้อยไหมอันวิจิตและได้ชื่อว่าเป็นจิตวิญญาณของพระมหาราชวังแห่งแคว้นหลู่มิได้ตกอยู่ภายใต้พระราชอำนาจของพระองค์อีกต่อไปแล้ว”
“พระอาจารย์วั่งซู นี่หมายความว่าท่านได้ก่อการกบฏเช่นนั้นรึ!”
“หามิได้...หม่อมฉันจะมีอำนาจกระทำงานใหญ่หลวงเช่นนั้นได้เยี่ยงไร...หากแต่...
