“เจ้าต่างหากที่ต้องยอมแพ้ อำมาตย์ชั่ว!”
เสียงที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนหันกลับไปมองพร้อมกัน ขณะนั้นราชองครักษ์โม่โฉววิ่งเข้ามาพร้อมราชองครักษ์เจียนเจ้าและทหารอีกนับสอบนาย พระอาจารย์วั่งซูเห็นเช่นนั้นก็ร้องว่า
“องครักษ์เจียนเจ้า เจ้าถูกคุมขังในคุกหลวงนี่มิใช่รึ อ้อ...หรือว่าโม่โฉว...เจ้าคงช่วยมันแหกคุกออกมา มิรู้หรืออย่างไรว่าช่วยนักโทษหนีนั้นต้องอาญาแผ่นดิน”
“เจ้าต่างหากที่ต้องอาญาแผ่นดิน พระอาจารย์วั่งซู เจ้าเหิมเกริมนัก ร่วมมือกับอำมาตย์ชั่วอู๋อี้ฝานก่อการกบฏ ใส่ร้ายองครักษ์เจียนเจ้า ทำให้หลู่อ๋องเข้าพระทัยผิด พวกเจ้าต้องโทษสถานเดียวเท่านั้นคือตายตกไปตามกัน!”
“สามหาวนัก! เจ้าองครักษ์ปลายแถว เจ้ารู้จักข้าน้อยเกินไปแล้ว”
“ข้ารู้จักท่านดีมาตลอดต่างหาก อย่าคิดว่ามิมีผู้ใดล่วงรู้ความชั่วช้าและแผนร้ายที่ท่านร่วมมือกับอำมาตย์ชั่วซ่องสุมกำลังคนก่อการกบฏในครานี้ จะบอกให้ว่าข้ากับทหารของข้าสืบเรื่อ
