“จำเป็นที่ข้าต้องฟังด้วยรึ!”
“ขอพระราชทานโอกาสให้แก่เขาด้วย...และหากราชองครักษ์เจียนเจ้ายังโป้ปด มิกล่าวความจริง หม่อมฉันองครักษ์โม่โฉวก็ขอเอาหัวเป็นประกัน รับโทษทัณฑ์จนถึงที่สุด...พะย่ะค่ะ”
หลี่เจี๋ยผุดลุกขึ้นและเดินกลับเข้าไปในห้อง โม่โฉวหันไปมองตาองครักษ์เจียนเจ้าเพื่อให้เขาลุกตามเข้าไป ราชองครักษ์เจียนเจ้ารีบตามหลู่อ๋องและเมื่อเข้าไปภายในห้องนั้นซึ่งมีเพียงเขาและเจ้าครองแคว้นเพียงลำพังราชองครักษ์เขาจึงคุกเข่าลง
“หลู่อ๋อง...ขอความเมตตาจากพระองค์ให้หม่อมฉันได้อธิบายความจริงทุกอย่างด้วยเถิด...พะย่ะค่ะ”
หลี่เจี๋ยหยุดชะงักขณะยืนมือไพล่หลัง เห็นได้ชัดว่าเขากำลังข่มใจและความรู้สึก ทั้งที่ผ่านเรื่องเลวร้ายอย่างที่สุดมาหากแต่เขาก็ยังติดใจต่อการกระทำก่อนหน้าของราชองครักษ์หลวง
“เมื่อกี๊เจ้าช่วยข้า ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้พูด ถือว่าแลกกัน...”
คำพูดนั้นหลุดหายไปเมื่อเขาหันกลับมาและต้องหยุดชะงักเ
