เธอนั่งนิ่ง ส่วนหนึ่งดีใจที่เป็นเขา แต่อีกส่วนหนึ่งคิดว่ามันจะสลักสำคัญอะไรเล่า มันก็เปล่าประโยชน์อยู่ดีเพราะอย่างไรเสียเขาก็มีคนรักแล้ว เธอไม่อยากกลับไปอยู่ในฐานะนางบำเรอลับหลังหรอกนะ มันเจ็บเหลือเกิน
แต่แล้วเพียงเขาพูดคำหนึ่งออกมา กำแพงที่ตั้งไว้ก็พังทลายไปหมด
“ กลับบ้านกับฉันเถอะนะ ”
เธอลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งพุ่งเข้าหาอ้อมอกกว้างที่อ้าแขนรออยู่แล้ว กอดเขาแน่นแล้วร่ำไห้สะอึกสะอื้นเพราะคิดถึงเขาใจแทบขาด
นี่ใช่ไหมที่เคยได้ยินเขาพูดกันว่า ยอมตั้งแต่หน้าประตู...
ดุจตะวันนั้นแม้มือหนึ่งจะถือกล่องคุ้กกี้แต่ก็สวมกอดเธอเอาไว้แนบแน่น คางเกยศีรษะของเธอ มือหนึ่งลูบหลังเธอเบา ๆ อย่างปลอบโยนก่อนจะดันเธอออกมาจากอ้อมอก ประคองใบหน้าหวานเอาไว้แล้วค่อยจูบซับน้ำตา
“ ที่หนีมาเพราะโกรธฉันที่ตวาดเธอคืนนั้นใช่ไหม ฉันขอโทษนะ ” แก้วกานดาไม่ได้ตอบแต่มองเขากลับอย่างประหลาดใจ วันนี้ใบหน้าหล่อเหลาดูไม่สดใส ผมบนศ
