บทที่ 05 น้องชายเพื่อน
1856 คำ
"ไปไหนมาว่ะ นึกว่าหนีกลับซะละ" ทันทีที่ไคเลอร์เดินมาถึง เพื่อนสนิทก็รีบเอ่ยถามคนที่หายไปนานถึงสองนาน แต่พอเดินมาถึงจากคนที่หงุดหงิดกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาก่อนหน้าก็ยิ่งทวีความหงุดหงิดมากขึ้นเมื่อคนที่รอยังไม่ออกมาเสียที
"ไอ้เดนิสมันยังไม่ออกมาอีกเหรอวะ?" ชายหนุ่มไม่ได้สนใจจะตอบคำถามเพื่อน แต่ถามออกไปใหม่ทั้งเสียงไม่พอใจ
"ออกมาแล้ว แต่มันลืมโทรศัพท์ก็เลยวิ่งไปเอาอีกรอบ" เซอร์เวย์ออกปากอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น เท่านั้นก็ทำเขาถอนหายใจหนัก เดนิสไม่รู้จะสร้างความเสียเวลาไปถึงไหน
"นั่นไง ออกมาแล้ว เชี่ย...มากับหมอด้วยว่ะ" ชลธีว่าไปก็หูตาวาววับ คำว่ามาพร้อมหมอทำให้ไคเลอร์ไม่ค่อยเข้าใจ เลยช้อนสายตามองตามเพื่อนบ้าง จึงได้เห็นว่าเดนิสกำลังเดินคู่กันกับหมอเค้กมาติด ๆ
ทั้งยังคุยกันสนิทสนมราวกับรู้จักกันมานาน
"พวกมึง นี่พี่หมอเค้ก...คนที่ช่วยเก็บโทรศัพท์ให้" ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ ทันทีที่เดนิสแนะนำทุกคนก็เข้าใจมากขึ้น
"พี่หมอเค้กคะ นี่ชลธี เซอร์เวย์ แล้วก็ไคเลอร์เพื่อนสนิทเดนิสเองค่ะ" เกือบทุกคนที่พยักหน้าทั้งยังส่งยิ้มเป็นการทักทาย แต่จะมีแค่คนเดียวที่ไม่ยินดียินร้ายจะรู้จักคนใหม่ และเดาไม่ยากคนนั้นคือไคเลอร์ที่เบือนหน้าหนีใบหน้าไร้อารมณ์
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะพี่หมอ สวยแล้วยังใจดีอีก" คนตัวเล็กฉีกยิ้มไม่หาย ทั้งยังจับมือเธอไว้แน่นในขณะที่อีกคนกลับแค่ยกยิ้มอ่อน ๆ ตามประสานิสัยส่วนตัวที่ค่อนข้างจะเก็บตัวกับคนที่ยังไม่สนิท
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"เออใช่...พี่หมอจะไปห้องน้ำใช่ไหมคะ เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายข้างหน้านะคะ" เป็นสาเหตุที่ทำให้ทั้งสองออกมาพร้อมกัน ด้วยคนเป็นหมอที่ถามทางเข้าห้องน้ำจากในห้องตรวจ คนไข้ที่ลืมโทรศัพท์จึงออกปากให้มาด้วยกันเพราะรู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก
"ทำไมมึงไม่บอกให้คุณหมอเข้าห้องน้ำหลังตึกล่ะ ใกล้กว่า" คนว่าคือชลธี เขาไม่ได้ละสายตาจากหมอเลยสักนิด มองเธอด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มตลอดเวลา ยิ่งเห็นเจ้าของใบหน้าสวยใกล้ ๆ แสงรัศมีก็ทอประกายจนเขาแทบไม่อยากละสายตา
"หมอไปมาแล้วค่ะ แล้วบังเอิญไปเจอเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ยืนสูบบุหรี่ในที่ไม่ควรสูบ หมอเหม็นควันน่ะก็เลยไปเข้าหน้าตึกดีกว่า" เธอไม่ว่าเปล่า เบือนมองเด็กที่หมายถึงด้วยสายตานิ่งเรียบ
เช่นเดียวกับไคเลอร์ เขาจดจ้องเธอกลับไม่วางตา ก่อนที่จะเอ่ยออกมาลอย ๆ แล้วเบือนหน้าออกไปอีกครั้ง
"ดัดจริต"
"ไอ้ไค พูดอะไรของมึง!" เดนิสรีบตีแขนเพื่อนที่กำลังต่อว่าแขกที่เธอพามาแนะนำ โดยไม่รู้ตื้นลึกหนาบางทว่าไคเลอร์ก็ไม่สมควรที่จะพูดเช่นนั้น
"ถ้าพวกมึงจะคุยกันอีกนานงั้นกูไปก่อน แม่งเสียเวลา" คำหลังเขามองหมอเค้กทิ้งท้าย เท่านั้นก็เดินอารมณ์เสียออกไปโดยไร้คำลาใด ๆ
"เอ้า...ไอ้เพื่อนเวรนี่" เดนิสถึงกับหัวเสีย การกระทำของเพื่อนแสดงออกต่อหมอเค้กอย่างชัดเจน จนเป็นเธอที่ต้องออกปากขอโทษขอโพย "เอ่อ...อย่าถือสามันเลยนะคะพี่หมอเค้ก สงสัยวันนี้ไม่ได้กินของหวาน ก็เลยดุแบบนี้"
"หึ...ไม่เป็นไร งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ" หมอเค้กเค้นเสียงหัวเราะเบา ๆ เธอไม่ได้ถือสาเพราะเข้าใจดีว่าน้องชายเพื่อนคงไม่พอใจกับเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่น้อย จากที่รู้สึกว่าเขาไม่ชอบเธอเป็นทุนเดิม วันนี้ก็ยิ่งชัดเจนจนอีกนิดก็จะคงติดป้ายประกาศบอกว่าเกลียดเธอเข้าไส้
"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวคนเดียวของกลุ่มยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ทอดมองคุณหมอที่เดินจากไปด้วยสายตาปลาบปลื้ม กระทั่งรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเข้ามาใกล้ ใกล้ขึ้นจนแทบจะสิงห์ร่าง
"เดนิสเพื่อนรัก ~" จะเป็นใครได้หากไม่ใช่ชลธี เขาหลงรักเธอหัวปักหัวปำเข้าให้แล้ว
"อย่ามาเข้าใกล้ ขนลุก!" เดนิสรีบขยับหนี ลูบสองแขนที่ถูกเพื่อนสนิทเข้าใกล้ทั้งยังเรียกชื่อเธอเสียงหวานเยิ้ม
"มึงได้ขอคอนแท็กต์พี่หมอมาไหม กูขอหน่อยดิ" ชลธีไม่ได้สนใจท่าทีพวกนั้น เขามองเดนิสอย่างมีความหวัง
"ขอ แต่ไม่ให้" แต่มันก็ดับลง รอยยิ้มหวานหุบลงในทันที
"ขอหน่อย ถ้ามึงให้ กูยกไอ้เวย์ให้มึงเลย" แต่ก็ยังไม่ลดละความพยายาม พูดจบก็ดันตัวเซอร์เวย์เข้าไปใกล้ ไหล่ทั้งสองจึงกระทบกันจนเป็นเดนิสที่ขยับหนี
"อี๋ ไม่เอา!" เธอเบะปากคว่ำ ท่าทีที่แสดงออกทำคนยืนเงียบทนไม่ไหว
"มึงรังเกียจกูเหรอ" เซอร์เวย์หักคิ้วมองเธอนิ่ง
"นี่มึงไม่รู้เหรอ?"
"ไอ้เดนิส!" กระทั่งคำตอบของเพื่อนทำเขาแทบอยากจะทุบให้หลังหัก
"ว่าแต่ไอ้ไคเป็นอะไรของมัน ตอนมายังดี ๆ อยู่เลย แล้วยังไปว่าพี่หมออีก" เดนิสเลิกสนใจเพื่อนทั้งสอง มองตามแผ่นหลังที่หนีหายไปก็ยังรู้สึกเคืองไม่หาย
"ไม่รู้ กลับมาก็หงุดหงิดไปทั่ว" เซอร์เวย์ส่ายหัวหวือ ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งที่ไคเลอร์ก็ไม่ใช่คนที่จะต่อว่าหรือไม่พอใจใครง่าย ๆ
"ไอ้ชลมึงจะเกาะแขนกูอีกนานไหม ออกไป!" แต่แล้วความสงสัยก็ต้องจบลงเท่านี้ เวลาผ่านไปชลธีก็ยังตื๊อไม่เลิก จะเอาให้ได้เลยช่องทางการติดต่อของหมอที่สร้างหลุมรักให้เขาตกลงไป
"กูไม่ปล่อยจนกว่ามึงจะให้เบอร์หมอเค้ก" ชลธีเกาะแขนเพื่อนแน่น ทำเอาเดนิสถึงกับกรอกตาใส่อย่างเหนื่อยหน่ายใจ
"ยังไงกูก็ไม่ให้ คนหน้าหม้อแบบมึงไม่มีทางได้ยุ่งกับพี่หมอของกู" ศักดินาของเพื่อนมีใครบ้างที่จะไม่รู้ ยิ่งคนสนิทวงในแบบเธอให้ไปก็มีแต่จะทำให้คนที่เธอถูกชะตาเสียใจ
"เดนิสครั้งนี้กูจริงจัง" ชลธีมองหน้าเพื่อนนิ่ง
"มึงก็พูดแบบนี้ทุกที ปล่อยกู" ทว่ามันไม่ได้ทำให้เพื่อนตัวเล็กเชื่อใจเลยสักนิด เธอพยายามสะบัดแขนที่ถูกเกาะกุม กระทั่งมีเซอร์เวย์ช่วยดันออกให้ ผลักหัวจนแทบจะกระเด็นหลุดจากบ่า
"มึงหยุดบ้าได้แล้วไอ้ชล รีบไปเถอะ...ไม่รู้ไอ้ไคแม่งไปถึงไหนแล้ว มากับรถมันด้วย"
"เออว่ะ ไม่ใช่แม่งทิ้งพวกเราไปแล้วนะ" คิดได้ดังนั้นทุกคนก็รีบสับเท้าเร็ว ๆ ยิ่งหงุดหงิดขนาดนั้นมันสามารถทำได้ทุกอย่างแม้แต่ทิ้งเพื่อนที่มาด้วยกัน
...
...
"เป็นอะไรแก เด็กมาใช้บริการเยอะเหรอ?" ทันทีที่เพื่อนสนิททิ้งตัวบนโซฟาอย่างหมดแรง การ์ตูนที่นั่งดูทีวีก็รีบไปหันถามไถ่
"อือ เหนื่อยจะตายแล้ว" แม้แต่แรงจะขยับตัวมากกว่านี้ก็ไม่เหลือ ร่างกายที่ผ่านการทำงานราวกับเครื่องจักรรู้สึกเหมือนร่างจะพัง
"จะไม่ให้เหนื่อยได้ยังไง ก็แกเล่นทำงานไม่พักผ่อนเลย แบบนี้ร่างกายจะน็อกเอานะเค้ก ฉันเป็นห่วงแกนะ" การ์ตูนแตะมือเพื่อนสนิท ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง ทำเธอเป็นห่วงอยู่เรื่อย
"ขอบใจนะแก แต่ฉันไม่เป็นไรมากหรอก นอนพักเอาแรงแป๊ปเดียวก็หายแล้ว" เค้กก็ยังเป็นเค้กที่ดื้อรั้นเสมอต้นเสมอปลาย ไม่มีใครสามารถหยุดเธอได้เว้นแต่เธอที่สั่งตัวเอง
"งั้นฉันไปทำอะไรมาให้แกกินก็แล้วกัน บะหมี่รสเดิม?"
"จัดไป" พยาบาลสาวที่ตอนนี้อยู่ในหน้าที่เพื่อนสนิทรีบเดินเข้าไปในครัว เปิดเตาตั้งหม้อต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอาหารหลัก ๆ ที่คนเป็นหมอมักจะห้ามคนไข้ ทว่าเธอกลับทำเสียเอง
เค้กแบกร่างที่ไร้เรี่ยวแรงทิ้งลงบนโต๊ะอาหารไม่ไกลจากครัว แล้วชวนเพื่อนที่ตั้งใจทำอาหารคุยด้วยเป็นการแก้เบืื่อ
"เออแก แกยังจำน้องชายเรนได้ไหม"
"น้องชายเรนเหรอ...อ๋อ จำได้ ที่หน้าตากวน ๆ นิสัยทะเล้น ๆ ไม่เหมือนเรนคนนั้นน่ะนะ รู้สึกว่าจะชื่อไคเลอร์ใช่ไหม" การ์ตูนรู้จักไคเรนดี ถึงจะเรียนคนละมหาวิทยาลัยกับทั้งสองแต่ก็ทำงานวอร์ดเดียวกับคนที่เพื่อนแอบรัก เคยเห็นน้องชายของเขาผ่านหน้าอยู่บ้างรับส่งปิ่นโตให้พี่ชายอยู่บ่อย ๆ
"ใช่คนนั้นแหละ"
"ทำไมเหรอ?"
"เปล่า ก็แค่แปลกใจทำไมพี่น้องกันถึงนิสัยต่างกันขนาดนั้น วันนี้ฉันเจอเขาสูบบุหรี่อยู่หลังตึก โดนฉันเตือนยังมาว่าฉันกลับอีก เด็กอะไรไม่รู้ดื้อชะมัด" พอนึกถึงก็รู้สึกเคืองเล็ก ๆ ด่ากันซึ่ง ๆ หน้าเธอยังไม่เคยเจอ เว้นเด็กดื้อของน้องชายคนที่แอบรักที่ขั้วตรงข้ามพี่ชายหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์เต็ม
"ใครมันจะไปแสนดีเท่าเรนของแกล่ะ ไม่งั้นแกจะรักมาเกือบเจ็ดปีเหรอ" คำตอบของการ์ตูนทำเธอชะงัก นั่นสิ...ใครมันจะไปดีเท่าเขา แสนดี อบอุ่น และน่ารัก
"..."
"ขอโทษ ฉันลืมตัว" เพื่อนสนิทหน้าถอดสี ความปากเร็วพูดอะไรไม่คิดเหมือนสะกิดแผลในใจที่ยังไม่หายดี
"ไม่เป็นไร" เค้กยกยิ้มอ่อน ๆ กลบเกลื่อนว่าไม่มีอะไร ทั้งที่ลึก ๆ โคตรจะเจ็บลึกไปถึงทรวง
"ว่าแต่น้องมันว่าอะไรแก" การ์ตูนรีบเปลี่ยนเรื่อง เข้าเรื่องของน้องชายเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อที่ยังเล่าไม่จบ
"ดัดจริต"
"โห่...ปากดีด้วย" คำสั้น ๆ แต่เจ็บจี๊ดถึงใจ
"ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นพี่น้องกับเรน" ถ้าเป็นพี่ชายของเขา แน่นอนว่าจะไม่มีทางได้ยินคำนี้อย่างเด็ดขาด เธอมั่นใจ
"ก็จริงถ้าไม่ใช่ดีเอ็นเอบนหน้าฉันจะไม่เชื่อเลยสักนิดว่าเป็นพี่น้องกัน" คนทำอาหารเห็นด้วย นอกจากใบหน้าที่คล้ายกัน นิสัยไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลยสักนิดเดียว
"ใครได้เป็นแฟนคงเหนื่อยน่าดู" หมอเค้กส่ายหัวเบา ๆ แค่จินตนาการว่าหากเธอเป็นคนนั้น แค่นั้นก็รู้สึกท้อใจขึ้นมาแล้ว
- ผู้เขียน
