คงนั่งข้าง ๆ ปรายสายตามองคนขับไม่หยุด ยิ่งในตอนที่เธอเลี้ยวเข้ามาที่ลานจอดรถ ทั้งยังดับเครื่องยนต์ปลดเข็มขัดนิรภัยทำท่าจะลงมาด้วย
"ก็จะไปส่งที่ห้อง" หมอเค้กเอ่ยทำลายความสงสัย เขามัวแต่มองเธออยู่นั่น แปลกอะไรกับคนมีน้ำใจ เธอก็เป็นของเธอแบบนี้ เป็นปกติอยู่แล้ว
"ทำไมวันนี้ใจดีแปลก ๆ ต้องการอะไรหมอ" ไคเลอร์ใช้สายตามองแปลก ๆ เขาไม่ค่อยไว้ใจกระทั่งการแสดงออกนั่นทำเธอรู้สึกหมั่นไส้
"สงสาร คิดว่าทำบุญกับหมาแมว"
"เค้ก!" ชายหนุ่มเค้นเสียงโวยวาย ทำเอาหมอเค้กถึงกับหลุดขำ จากที่ไม่อยากจะตอบโต้ก็อดไม่ได้
"หึ นายคิดไม่ดีกับฉันก่อน คนเขาอุตส่าห์ช่วย ถ้าขอบคุณไม่เป็นก็อยู่เฉย ๆ" ว่าจบหญิงสาวก็ลงจากรถเป็นคนแรก ก่อนจะเปิดประตูอีกฝั่งที่มีคนป่วยปากดีลงมาอย่างลำบาก
"ตัวเท่าลูกหมาแบบหมอจะแบกผมไหวหรือไง" คนตัวเล็กที่พร้อมประคองถลึงตาใส่
"อย่ามาดูถูกฉัน" ก่อนที่จะจมอยู่ใต้วงแขนของคนที่ตัวโตกว่ามากกดเข้ามาเ
