คาเฟ่แห่งหนึ่ง
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเบา ๆ เมื่อลมจากประตูที่เปิดออกพัดผ่านไปในอากาศ หมอเค้กยกแก้วกาแฟขึ้นจิบช้า ๆ ดวงตานิ่งเรียบทอดมองไปยังเค้กชิ้นเล็ก ๆ บนจานกระเบื้องสีขาวตรงหน้าตัวเอง
โรลเค้กวนิลา…
สีขาวครีมอ่อนละมุน ราดซอสเบอร์รีสีแดงสดที่สั่งมามองอยู่หลายนาที สายตาของเธอไม่ได้มองเพียงแค่เค้กตรงหน้าเท่านั้น แต่มองทะลุผ่านมันไปไกลจนย้อนกลับไปในวันที่อบอวลด้วยกลิ่นแป้งเค้กและเสียงหัวเราะของครอบครัวเล็ก ๆ
"เค้ก มาช่วยแม่ร่อนแป้งหน่อยสิลูก"
เสียงของแม่ยังคงอบอุ่นเหมือนวันนั้น ดังก้องในหูหญิงสาวตัวเล็กในวัยแปดขวบวิ่งเข้ามาหยุดข้างโต๊ะไม้ในครัว มีคนเป็นพ่อกำลังคนแป้งในชามขนาดใหญ่ ส่วนแม่ยิ้มบาง ๆ ขณะร่อนแป้งผ่านตะแกรง
"แม่ทำเค้กอีกแล้วเหรอคะ" เด็กหญิงถามเสียงใส
"อือ เพราะความสุขของแม่คือการทำเค้กไงลูก" แม่ตอบอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเอานิ้วจิ้มครีมที่ขอบชามมาป้ายจมูกลูกสาว
"เหมือนกั
