บทที่ 02 เจ้าหญิงเย็นชา
1006 คำ
คนหงุดหงิดกระแทกกระทั้นวางของลงบนโต๊ะ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างคนหัวเสียไม่หาย เหตุการณ์ที่โรงพยาบาลยังทำการ์ตูนไม่พอใจ ในขณะที่คนโดนโดยตรงอย่างเค้กกลับไม่แสดงออกอะไรเลยสักอย่าง แม้แต่จะหงุดหงิดตามสักนิดก็ไม่มี
"แกไม่น่าห้ามเลย ปากแบบนี้ต้องโดนฉันด่าสักหน่อย" คนหัวร้อนยังอารมณ์ขึ้น ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ก็ยิ่งเดือดดาล
"ช่างเขาเถอะ ทะเลาะกันกลางโรงพยาบาลมีแต่จะอายเขา" เค้กเอ่ยอย่างใจเย็น นี่แหละคือเธอ คนที่ไม่รู้สึกรู้ร้อนรู้หนาวกับอะไรง่าย ๆ ไม่ขึ้นแต่ก็ไม่ลง อารมณ์คงที่เสมอต้นเสมอปลาย ในสายตาคนอื่นเธอจึงถูกขนานนามว่าเป็นเจ้าหญิงเย็นชา คนไร้ความรู้สึก มีแต่คนรอบตัวที่สนิทจริงเท่านั้น ถึงจะรู้ว่าลึก ๆ แล้วเธอเป็นคนอย่างไร
"ไม่ได้รู้จักแกดีเลยด้วยซ้ำแล้วมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินว่าใครควรชอบหรือไม่ชอบ น่าโมโหชะมัด!" การ์ตูนโมโหฟึดฟัด ก็มันจริงอย่างที่เธอว่า พวกคนเหล่านั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตื้นลึกหนาบางของเค้กเป็นอย่างไร แต่ถึงรู้ก็ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินว่าใครควรชอบหรือไม่ชอบใคร หรือพูดลับหลังเรื่องของคนที่ไม่อนุญาตให้ออกความเห็น
"เอาหนา อย่าไปใส่ใจคนพวกนั้นเลยนะ ฉันว่าฉันไปหาอะไรง่าย ๆ ให้แกกินดีกว่า บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสนใจไหม?" เค้กพยายามเปลี่ยนเรื่องให้อีกคนอารมณ์ดีขึ้น กระทั่งเธอหยัดยืนเต็มตัว กำลังจะก้าวออกไปในครัว ทว่าเสียงเพื่อนที่แทรกเข้ามาก็ทำเธอหยุดเดิน
"ที่พยาบาลพวกนั้นพูด หมายความว่ายังไง" หมอเค้กล้มตัวมานั่งอีกครั้ง หลบหลีกสายตาของเพื่อนที่พยายามคาดคั้นจะเอาคำตอบให้ได้
"แกยังมีอะไรที่ไม่ได้เล่าให้ฉันฟังใช่ไหม?" เพื่อนสนิทหรี่ตาลงพร้อมจับผิด กระทั่งคนพยายามจะปกปิดอย่างเธอต้องถอนหายใจ แล้วตัดสินใจที่จะเล่าความจริง
"อย่างที่แกได้ยินนั่นแหละ ไคเรนมีแฟนแล้ว มีลูกแล้วด้วย" หวนนึกถึงเหตุการณ์นั้นคนถูกสะกิดแผลจนอักเสบก็เริ่มมีอาการขึ้นมา ดวงตาคู่สวยเอ่อล้นไปด้วยน้ำสีใส ใกล้จะหยดลงแต่เธอกลับเงยหน้าขึ้น แล้วใช้มือพัดเบา ๆ เพื่อให้มันแห้งเหือดหายไปเอง
"เค้ก..." การ์ตูนเรียกชื่อเพื่อนเสียงเบาหวิว รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของคนแอบรักมาหลายปี
เธอรักของเธอมาตั้งนาน
ทั้งดูแล ใส่ใจ ซื้อของให้ เป็นที่ปรึกษาให้คนที่แอบรักมาตลอด แต่นี่คือสิ่งตอบแทนสำหรับคนที่พยายามอย่างหนักสินะ
"ถะ ถ้าแกไม่หิว งั้นฉันเข้าไปอาบน้ำก่อนนะ ง่วงแล้ว" เค้กไม่พูดเปล่าแต่รีบสับเท้าเดินเข้าไปในห้องนอน โดยมีการ์ตูนมองตามไม่ละสายตา และไม่คิดจะเดินตามไปปลอบเพราะรู้ดีว่าถึงตามไปคนอย่างเค้กก็ไม่ให้เข้าไปในห้อง เธอไม่ชอบให้ใครเห็นถึงความอ่อนแอ ไม่ชอบร้องไห้ต่อหน้าใคร ยังคงแสดงออกถึงความแข็งกระด้าง ทั้ง ๆ ที่การ์ตูนรู้ดีที่สุดว่าตอนนี้เพื่อนนั้นเจ็บปวดหัวใจจนอ่อนแอขนาดไหน
ภายในคอนโดขนาดพอดีประกอบด้วยห้องนอนสองห้องขนาดเท่า ๆ กัน มีการ์ตูนและเค้กเป็นเจ้าของคนละครึ่งช่วยกันผ่อนอย่างละนิดกระทั่งผ่านมาถึงสี่ปีเพื่อนรักทั้งสองก็เป็นเจ้าของเต็มตัว
แกร็ก!
เสียงประตูเปิดออกทำให้คนรอหน้าตั้งรีบวิ่งไปหาอย่างดีใจ เป็นไปตามที่คาด เค้กออกมาจากห้องนอนช่วงเวลาดึก ๆ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปถ้วยที่ทำเสร็จจึงไม่เป็นหมันเพราะไร้คนทานอีกต่อไป
"นี่แก...ฉันทำรสโปรดแกเลยนะ รสต้มยำกุ้งที่แกชอบ" พยาบาลสาวฉีกยิ้มกว้าง เห็นคนตาบวมเปล่งคงผ่านการร้องไห้นานนับชั่วโมงก็อดสงสารไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากจะพูดถึงเพื่อสะกิดต่อมน้ำตาเพื่อนให้ร้องไห้อีกครั้ง
"ขอบใจนะแก แต่ฉันไม่ค่อยหิว ว่าจะแค่ออกมาหาน้ำดื่ม" เค้กยิ้มอ่อน ๆ จากนั้นก็เดินผ่านเพื่อนเข้าไปในครัวหาน้ำดื่มอย่างที่ตั้งใจ
"เออนี่แก...พรุ่งนี้วันหยุดแกใช่ไหม ฉันก็หยุดเหมือนกัน งั้นเราไปเที่ยวกันไหม นานแล้วนะที่ฉันกับแกไม่ได้เที่ยวด้วยกันสองคน" การ์ตูนยังไม่หยุดพยายาม เธอหมุนตัวเดินกลับไปหาเพื่อน ก่อนที่จะหากิจกรรมผ่อนคลายเพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น
"โทษทีแก พรุ่งนี้ฉันไม่ว่าง"
"อย่าบอกว่าแกขึ้นเวรอีกแล้ว นี่ทั้งเดือนแกยังไม่หยุดเลยนะเค้ก โหมงานหนักไปหรือเปล่า" นอกจากไคเรนและแม่ ทั้งชีวิตของเค้กเห็นจะมีแต่งาน
"พรุ่งนี้ฉันรับกิจกรรมคลินิกเคลื่อนที่ในมหา'ลัยเอาไว้แล้ว คงไปกับแกไม่ได้"
"ไปมหา'ลัยเหรอ ก็ดีสิแกจะได้เปิดหูเปิดตาเจอเด็กมหา'ลัยเอ๊าะ ๆ บ้าง" การ์ตูนขยิบตาแพรวพราว ออกนอกพื้นที่เผื่อจะทำให้เพื่อนสนิทคิดนอกใจโรงพยาบาลบ้าง
"เด็กเอ๊าะ ๆ อะไรของแก ฉันตรวจภายใน คงจะมีผู้ชายมาหรอก" เค้กส่ายหัวเบา ๆ ยกน้ำขึ้นมาดื่มแทนน้ำตาที่เสียไปหลายหยด
"ไม่มีมา...แกก็ออกไปหาเองสิ หลังตรวจก็เดินออกไปเช็คเรตติ้ง รับรองเด็กจีบชัวร์"
"ไร้สาระหนาแก ฉันไปนอนก่อนนะ แกก็รีบนอนล่ะ" หมอเค้กว่าจบก็รีบเดินกลับเข้าห้อง เหลือเพียงการ์ตูนที่กำลังคิดอะไรบางอย่าง เมื่ออยู่ ๆ ก็เกิดความคิดที่ไม่คาดคิดผุดขึ้นมาในหัวของเธอ
- ผู้เขียน
