พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลง…แสงสีทองอ่อน ๆ กำลังสาดส่องทะลุต้นไม้ใหญ่ ก่อให้เกิดเงาทอดยาวให้ความร่มเย็นกับคนทั้งสองที่ยืนอยู่บนเนินสูง สามารถมองออกไปได้ไกลถึงขอบฟ้าที่เริ่มถูกย้อมเป็นสีส้มอมชมพู
ไคเลอร์ยืนนิ่งด้วยท่ากอดอก ดวงตาที่เคยแข็งกระด้างเริ่มอ่อนโยนเมื่อได้อยู่ตามลำพังกับเธออีกครั้ง
หมอเค้กเหลือบมองอีกฝ่ายเป็นระยะ ทั้งหนักใจและอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก อยากจะใช้เวลาตรงนี้พูดอะไรให้เข้าใจ จึงพยายามรวบรวมหลาย ๆ คำถามที่วนเวียนในหัว จนกระทั่งตกผลึกเป็นคำถามคำถามเดียวที่พูดออกไป
"ได้ขี่เสือเทาแล้วก็ไม่ดีขึ้นเหรอ" หมอเค้กถามเสียงอ่อน เพื่อสลัดความเงียบหนัก ๆ ที่คั่นกลาง อยากให้บทสนทนาได้ไหลลื่นอีกครั้ง อยากให้ทุกอย่างได้ถูกจัดการจนหายคาใจ
"ไม่หาย" ไคเลอร์ตอบสั้น ๆ แต่น้ำเสียงไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนก่อนหน้าแล้ว
"นายจะโกรธอะไรฉันนักหนาเนี่ย" หมอสาวถอนหายใจยาว ง้อยากจริง ๆ ทั้งที่เป็นชายอกสาม
