“อื้อ...” เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอ ร่างบางรู้สึกตัวตื่นช่วงเช้าของวันใหม่ ดวงตากลมมองเพดานห้องไม่คุ้นตา ความหนักอึ้งบนหน้าท้องแบนราบเรียกให้เนเน่ก้มลงมองท่อนแขนแกร่งของทอยวางพาดกอดเอวบางเอาไว้
“ตื่นเร็วจัง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทั้งที่ร่างสูงยังนอนหลับตา เขาเองตื่นตั้งแต่เธอขยับตัวแล้ว
“ที่นี่ที่ไหนคะ” เนเน่เลือกตั้งคำถามกลับไป ต้องไม่ใช่บ้านพักท้ายสวนแน่
“บ้านผมเองครับ”
ก๊อก! ก๊อก!
ทว่า ทั้งสองไม่ทันได้พูดคุยกันไปมากกว่านั้นเสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นขัดเสียก่อน พร้อมกับเสียงเรียกของคนมาใหม่
“ทอย....ทอย ตื่นหรือยังลูก” เสียงนุ่มนวลของหญิงวัยกลางคนเอ่ยเรียกลูกชายเพียงคนเดียวของหล่อน
“ครับแม่” ทอยขารรับทันทีไม่ปล่อยให้ผู้เป็นแม่รอนาน
“แม่งั้นหรอ?” เนเน่พึมพำเบาๆได้ยินแค่คนเดียว พลันนอนนิ่งไม่กล้าขยับเขยื้อน ไม่รู้เลยว่าพ่อแม่ของเขาจะเอ็นดูเธอบ้างหรือเปล่าหากรู้ว่าพ่อเธอตั้งแง่ดูแคลน
