เนเน่กึ่งเดินกึ่งวิ่งพาตัวเองมายังมุมหนึ่งของร้านอาหารแห่งนี้ เงียบสงบไร้ผู้คนพลุกพล่าน เหมาะกับการคุยธุระสำคัญ ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มเล็กน้อยก่อนกดรับสายที่เธอเฝ้ารอทั้งวัน
“ฮัลโหลเปอร์ ได้ข่าวทอยหรือยัง? ตอนนี้ทอยอยู่ไหนเจ๊จะขับรถไปหา” เสียงหวานกรอกเข้าไปในสายทันทีที่กดรับ ไม่ปล่อยให้ปลายสายได้พูดก่อน
[เดี๋ยวๆ ไม่คิดจะฟังกันก่อนหรือไงวะเน่]
“ก็บอกมาเร็วๆสิ ชักช้าอยู่ได้”
[เหอะ!จะบ้าตาย....ที่บ้านไอ้ทอยมีปัญหานิดหน่อยมันเลยต้องรีบกลับไป]
“เรื่องอะไร แล้วบ้านทอยอยู่ไหน”
[ต่างจังหวัดนู่น~]
“แล้วมันจังหวัดไหนเล่า พูดให้รู้เรื่องหน่อยได้มั้ยเปอร์”
[เห้ย!เน่ ฟังก่อนดิ๊ อย่าแทรก!]
“จิ๊!ว่ามา”
[มันฝากบอกว่า จะรีบกลับมาไม่ต้องห่วง....แล้วก็ไม่ต้องตามไปเป็นภาระอันนี้ผมพูดเอง]
คูเปอร์ร่ายยาวและสายก็ตัดไป ปล่อยให้เนเน่ยืนกัดริมฝีปากล่างข่มอารมณ์โกรธ ถูกน้องชายต่างสายเลือดเหน็บแนมอย่างเจ็บแสบ
