ทอยดันตัวลุกขึ้นนั่งบนเบาะข้างกัน ตามด้วยเนเน่ลุกนั่งอย่างยากลำบากเพราะอาการเจ็บแสบบริเวณกลางกายสาว ร่างบางนิ่วหน้า พยายามจัดแจงเสื้อผ้าตัวเอง
“จะให้ผมไปส่งที่ไหน?” เสียงทุ้มเรียบนิ่งเอ่ยถาม มือหนาเอื้อมหยิบแพนตี้ตัวจิ๋วยื่นให้เธอ ใบหน้าคมเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกใดออกมา
“ทะ ที่คอนโด นายรู้จักใช่มั้ย” มือบางรีบรับชุดชั้นในมาสวมใส่ด้วยท่าทีเขินอาย ไม่แม้แต่เงยหน้าสบตาเขาด้วยซ้ำ‘ใครใช้ให้หยิบของฉันแบบนี้เนี่ย น่าอายชะมัด’
“ครับ...” ทอยตอบกลับแต่เพียงเท่านั้นก่อนจะรีบติดกระดุมเสื้อเชิ้ตลวกๆ แล้วก้าวขายาวข้ามกลับไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับอีกครั้ง
“เสร็จหรือยังครับ? ถ้าเสร็จแล้วผมจะได้ออกรถ”
“ยัง...รอเดี๋ยว”
“....เรื่องที่เกิดขึ้นผมต้องขอโทษด้วย” ทอยนั่งเงียบครู่หนึ่งก่อนจะเอื้อนเอ่ยตามความคิด
“ไม่ต้องขอโทษหรอก.....” เนเน่พูดบอกพร้อมกับพาตัวเองมานั่งบนเบาะข้างคนขับเช่นเดิม “...ขอแค่นายยอมเ
