"แล้วนี่พี่รามติดต่อพี่เสือได้รึยังคะ" พยัคฆ์เป็นคนเดียวที่ไม่ได้ร่วมมางานแต่งเธอกับรามสูรทั้งที่รับปากแล้วว่าจะมา
"ยังเลย โทรไปก็ปิดเครื่อง สงสัยติดธุระด่วนมั้ง" รามสูรบอกอย่างไม่ใส่ใจ พยัคฆ์จะมาหรือมาก็ไม่สำคัญเท่ากับตอนนี้เขาได้แต่งงานจดทะเบียนสมรสกับเพียงฝันแล้วและ ต่อไปก็เป็นเวลาที่เขาและเธอต้องเข้าหอ
"เอ่อ ฝันว่าฝันไปทำอะไรให้พี่รามกินดีกว่า" ดูจากสายตาหยาดเยิ้มของเขาแล้ว เพียงฝันก็รับรู้ได้ทันทีว่าอีกหลายชั่วโมงต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น...เสียวจนต้องร้องขอชีวิตอีกแน่ๆ
"พี่ไม่หิว"
"แต่ฝันหิว"
"นี่ไม่ใช่เวลามากินข้าวนะครับที่รัก"
"อย่าทำน้ำเสียงแบบนี้สิคะ"
"ทำไม"
"ก็รู้นี่คะว่าทำไม"
"พี่รามไม่รู้จริงๆ น้องฝันบอกพี่รามหน่อยได้มั้ยว่าทำไมไม่ชอบให้พี่รามใช้น้ำเสียงแบบนี้"
เขารู้ดีเลยแหละว่าเธอแพ้เวลาเขาทำน้ำเสียงทุ้มต่ำติดจะอ้อนๆ แบบนี้ถึงได้พูดเอาๆ ร้ายกาจมาก
"เฮ้อ จะเอ
