@ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ
"เดินทางปลอดภัยนะ ถึงแล้วก็อย่าลืมโทรมาบอกโอก้าซังด้วย" อุษาลูบศีรษะของเพียงฝันแผ่วเบา หล่อนกับสามีเดินทางมาส่งเพียงฝันกับรามสูรกลับเชียงรายในวันต่อมา
"โอก้าซังก็อย่าลืมกินยาตามที่หมอสั่งนะคะ" ยาที่ว่าก็คือยาโรคซึมเศร้า ซึ่งอุษายังรักษาไม่หายขาด
สองแม่ลูกกอดร่ำลากันอีกเล็กน้อยก็ได้เวลาที่เพียงฝันต้องขึ้นเครื่อง
บนเครื่องบิน...
"น่ารักจัง" ตอนนี้เพียงฝันกำลังนั่งไล่ดูรูปของเด็กๆ จากมือถือรามสูรอยู่บนเครื่องบินที่มุ่งหน้าสู่สนามบินแม่ฟ้าหลวง
"ขอมือหน่อย"
"ฉันไม่ใช่หมานะคุณ"
"ก็ไม่ได้บอกสักคำว่าเป็นหมา เร็ว ส่งมือมา"
หมับ!
รามสูรคว้ามือเธอไปกุมแล้วสอดประสานนิ้วเข้าง่ามนิ้วของเธอแน่นก่อนวางบนหน้าตักตัวเอง
"คุณมาจับมือฉันทำไม"
"กันเธอหนีในระหว่างที่ฉันหลับ" อยากจะงีบสักหน่อยเพราะเมื่อคืนเขาถ่างตานอนเฝ้าเธอทั้งคืน
"จะบ้าเหรอ! เครื่องบินสูงขนาดนี้ฉันจะหนี
