สิบนาทีต่อมา บนโต๊ะอาหารก็มีเมนูไข่เจียวเพิ่มมาอีกหนึ่งอย่าง เพียงฝันใช้ช้อนตัดแบ่งเป็นคำเล็กๆ พร้อมเป่าไล่ความร้อนให้ด้วยแล้วใส่จานให้ลูกทีละคน
น้องโปรดยิ้มหวาน มือจับช้อนส้อมของเด็กที่เป็นลายการ์ตูนตัวโปรดส่งไข่เจียวคำโตฝีมือแม่เข้าปาก
"งั่ม แค่กๆๆ" เคี้ยวไม่ถึงสองวิก็เกิดสำลักขึ้นมา
"แค่กๆๆ" น้องปราณก็มีอาการสำลักเหมือนกันหลังกินไข่เจียวเข้าไปคำแรก เพียงฝันจึงลองตักชิมบ้างก็พบว่ามันเค็มมากจนไม่สามารถกินได้ ต่อให้จะกินกับข้าวสวยเปล่าๆ ก็ตาม
พรึ่บ!
"จะเอาไปไหน"
"เอาไปทิ้งค่ะ มันเค็มมาก"
"ไม่ต้อง ฉันจะกิน"
"คุณกินไม่ได้หรอก"
"วางมันลงเดี๋ยวนี้"
เพียงฝันเหนื่อยจะเถียงกับรามสูรเลยยอมวางจานไข่เจียวตรงหน้าเขา เดี๋ยวกินไม่ได้ เขาก็คายทิ้งเองแหละ
ปรากฏว่าพอตักคำแรกเข้าปาก คำที่สอง สามก็ตามมาติดๆ กับข้าวบนโต๊ะมีสิบกว่าอย่าง แต่เขาเลือกจะกินไข่เจียวที่เธอทำอย่างเดียวจนหมดเกลี้ยง
"อู้วว
