"เด็กๆ ยอมกินข้าวรึยังครับ"
"กินแล้ว สงสัยจะทนหิวไม่ไหว แล้วรามล่ะกินอะไรบ้างรึยัง"
"ผมกินไม่ลง" สามวันก่อนเขาไปตามหาเพียงฝันที่กรุงเทพฯ แต่ก็พบว่าบ้านหลังนั้นถูกขายไปแล้ว
"กินหน่อยเถอะจะได้มีแรงตามหาหนูเพียงฝันต่อ"
"ก็ได้ครับ" รามสูรยอมกินข้าว จากนั้นเขาก็ต้องไปส่งลูกที่โรงเรียน พอเพียงฝันไม่อยู่ เขาก็กลายเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวเต็มตัว หรือบางทีนี่อาจะเป็นเวรกรรมที่เขาเคยทำไว้กับเธอ ถ้าอย่างนั้นมันก็ควรพอได้แล้ว เพราะแค่นี้เขาก็ทรมานจะตายอยู่แล้ว
"คุณพ่อขาน้องปราณคิดถึงคุณแม่ เมื่อไหร่คุณแม่จะกลับมาสักที"
"เดี๋ยวคุณแม่ก็กลับครับ"
"จุนพ่อโกหกอีกแย้ว ฮึก จุนแม่ไม่กลับมาแย้ว จุนแม่ทิ้งโปดกับปี้ปันแย้ว ฮืออ"
"ร้องไห้อีกแล้ว ไหนโปรดสัญญากับคุณพ่อแล้วว่าจะไม่ร้องไห้"
"ก็โปดคิดถึงจุนแม่นี่คับ ฮึก"
"เฮ้อ..." รามสูรตบไฟเลี้ยวจอดข้างทางก่อนดึงเด็กๆ เข้ามากอดแล้วเช็ดน้ำตาให้ ตั้งแต่เพียงฝันหาย
