"แงงง!"
"น้องโปรด!"
"ให้ตายสิ!"
"คุณรามถอยค่ะฝันจะไปดูลูก" เพียงฝันผลักรามสูรออกแล้วรีบวิ่งมาหาลูกชายตัวน้อยที่นั่งสะอึกสะอื้นอยู่บนฟูก ทันที่เห็นหน้าแม่แขนเล็กๆ ก็ชูขึ้นขอให้เพียงฝันอุ้ม เพียงฝันก็อุ้ม
"โอ๋~ คุณแม่อยู่นี่แล้ว น้องโปรดไม่ร้องนะคะ"
"ฮึกๆๆ"
"ลูกเป็นอะไร" รามสูรเก็บอาวุธแล้วเดินตามเพียงฝันออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ อีกนิดเดียวเขาก็จะเข้าไปอยู่ในตัวเพียงฝันแล้วเชียว
"สงสัยคงฝันร้ายมั้งคะ คืนนี้คุณกลับไปก่อนนะ"
"ฉันไม่กลับ"
"คุณราม..." เพียงฝันเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ
"ฉันจะรอจนกว่าเธอจะปลอบไอ้เด็กอ้วนนี่เสร็จ"
ถ้ารามสูรเป็นหมา เพียงฝันคงคิดไปแล้วว่าเขากำลังอยู่ในช่วงติดสัด จะเอาเธอให้ได้อะไรขนาดนั้น เพียงฝันส่ายหน้า เลิกสนใจรามสูรแล้วหันมาโอ๋ลูกชายตัวน้อย
"แงงงง"
ผ่านไปสิบนาทีน้องโปรดก็คงยังร้องไห้งอแงไม่หยุด
"โปรดเป็นอะไรบอกแม่สิลูก ทำไ
