"แกล้งกันแรงเกินไปแล้วนะคะแบบนี้"
"ฉันไม่ได้แกล้ง"
"ถ้าไม่ได้แกล้ง คุณรามก็ปล่อยมือฝันสักทีสิคะ" จะให้เธอจับไอ้นั่นไปถึงไหน
"บอกมาก่อนสิว่าเธอจะยอมเป็นนางบำเรอของฉัน"
"ไม่เป็น!"
"ก่อนจะปฏิเสธคิดถึงหน้าเด็กสองคนนั้นรึยัง"
"..."
"จะแบกศักดิ์ศรีที่กินไม่ได้ไปเพื่ออะไร ถ้าลูกเธอต้องกินนอนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ หนังสือก็ไม่ได้เรียน เธอยอมได้จริงๆ เหรอเพียงฝันถ้าลูกต้องโตมาเป็นคนไร้การศึกษาแบบเธอ" จุดอ่อนของเพียงฝันก็คือลูก รามสูรรู้ซึ้งถึงข้อนี้ดีมันเป็นจุดอ่อนของแม่ทุกคน เขาจึงใช้มันมาเป็นข้อต่อรองบีบเธอให้ยอมจำนนเป็นนางบำเรอเขา
"..." ระหว่างรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ก้านนิ้วชี้กระด้างก็ม้วนปลายผมเพียงฝันเล่น พอระยะห่างเหลืออยู่แค่นี้ รามสูรก็เพิ่งมาประจักษ์ว่าเพียงฝันสวยขนาดไหน ดวงตาเธอกลมโตสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่งกำลังดี แก้มแม่งก็โคตรใสมีเลือดฝาดจางๆ เพียงฝันไม่ได้แต่งหน้าเพราะแม่บ้
