ตอนที่ 2 ทำความดี
695 คำ
ตอนที่ 2
ทำความดี
ตกเย็น
ไอรินเดินมารอรถโดยสารประจำทางที่หน้ามหาวิทยาลัยเหมือนทุกวัน ปกติแล้วจะมีเจนกลับบ้านพร้อมกับเธอ แต่วันนี้ดูเหมือนเธอจะมีนัดทำรายงานกับรุ่นน้องจึงได้แยกย้ายกัน
ครืด~ ครืด~
ไอรินหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายใบเล็กออกมาดู เมื่อมีเสียงเรียกเข้าดังขึ้น
"ฮัลโหล" ไอรินกรอกเสียงหวานลงไปทักทายคนปลายสายอย่างสุภาพ เพราะเป็นเบอร์ที่ไม่ระบุชื่อเอาไว้
(ไง)
"โทรผิดรึเปล่าคะ"
(เธอชื่อไอรินรึเปล่าล่ะ)
"ค่ะ"
(ถ้าใช่ก็แสดงว่าฉันโทรไม่ผิด)
"งั้นคุณเป็นใครคะ โทรหาฉันทำไม" ไอรินเริ่มใส่อารมณ์ในน้ำเสียงเล็กน้อย เมื่ออีกฝ่ายไม่ให้เกียรติเธอ
(ฉันฐานทัพไง แค่นี้ลืมกันแล้วเหรอ)
"นายนี่เอง ก็ว่าทำไมพูดจาไม่มีมารยาท"
(มาเจอกันหน่อยสิ)
"ฉันไม่ว่าง"
(ยืนรอรถกลับบ้านอยู่ไม่ใช่รึไง เดี๋ยวฉันไปส่งแล้วคุยกันบนรถก็ได้)
"ฉันไม่ไปกับคนแปลกหน้า ถ้าไม่มีเรื่องงานจะคุยวันหลังก็อย่าโทรมาพร่ำเพรื่ออีก" พูดจบไอรินก็กดวางสายทันที ก่อนจะเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋าแล้วยืนรอรถเหมือนเดิม แต่แทนที่รถโดยสารประจำทางจะมาจอดตรงหน้าเธอ กลับเป็นรถสปอร์ตคันหรูแทน
ไอรินที่ยืนอยู่ตรงหน้ารถหรูเตรียมก้าวถอยหลังแต่กระจกรถก็ลดลงพร้อมกับใบหน้าคมคายของฐานทัพ
"นาย" ไอรินถอนหายใจออกมาด้วยความเอือมระอาทันทีที่เห็นใบหน้าทะเล้นของฐานทัพ
"รีบๆ ขึ้นมา เดี๋ยวรถเมล์ก็บีบแตรด่าหรอก" คำพูดของฐานทัพทำให้ไอรินเงยหน้าไปมองยังรถโดยสารประจำทางที่กำลังจะมาถึง บวกกับสายตาของนักศึกษาคนอื่นๆ ที่มองมาที่เธอเป็นตาเดียวกันด้วยท่าทางอึดอัดใจ
"นายก็รีบๆ ขับออกไปสิ มีอะไรก็โทรมา"
"เปลืองค่าโทรศัพท์ขึ้นมาเร็วๆ"
ปี๊นนนนนน!
เสียงบีบแตรรถโดยสารประจำทางที่ดังขึ้นทำให้ไอรินรีบก้าวเข้าไปนั่งภายในรถด้วยความอับอาย เพราะฐานทัพไม่มีท่าทีว่าจะขับออกไปเลยแม้แต่น้อย
"เป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย ว่างมากนักรึไง"ไอรินต่อว่าทันทีที่รถสปอร์ตคันหรูเคลื่อนตัวออกจากหน้าป้ายรถโดยสารประจำทาง
"ไม่ได้ว่างขนาดนั้น แต่ก็พอมีเวลานิดหน่อย"
"มีอะไรก็รีบพูดมา แล้วจอดรถให้ฉันลงด้วย"
"บ้านอยู่ไหน"
"บ้านฉันอยู่ไหนมันก็เรื่องของฉัน นายพูดธุระของนายมาก็พอ"
"งั้นฉันก็ไม่พูด"
"นายตั้งใจจะกวนตีนฉันจริงๆ ใช่ไหม"
"ฉันดูกวนตีนเธอเหรอ"
"แล้วไม่เคยมีใครบอกนายเหรอว่าทั้งหน้าตาและนิสัยของนายมันกวนตีนขนาดไหนน่ะ"
"ก็มีนะ แต่เป็นเพื่อนฉัน ไม่ใช่ผู้หญิงแบบเธอ"
"ฉันต้องรู้สึกเป็นเกียรติไหม ที่ได้เป็นตัวแทนของผู้หญิงเตือนสตินาย"
"แล้วเธอก็จะได้รู้ว่ามันเป็นเกียรติขนาดไหน"
"รังเกียจสิไม่ว่า"
"แล้วตกลงบ้านอยู่ไหน" ฐานทัพไหวไหล่ต่อคำต่อว่าของหญิงสาวอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะเอ่ยปากถามอีกครั้ง
"สะพานลอยข้างหน้า"
"เธอนอนใต้สะพานลอยรึไง"
"ใช่ พอใจไหม"
"น่าสงสารจัง งั้นเดี๋ยวฉันพาไปนอนห้องฉันแล้วกัน มีเตียงนุ่มๆ ผ้าห่มอุ่นๆ แถมอกแน่นๆ ให้ซบ จะได้ไม่ต้องมานอนใต้สะพานลอย" พูดจบฐานทัพก็เหยียบคันเร่งออกไปโดยไม่สนใจท่าทีตกใจของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย
"นายบ้าไปแล้วเหรอ!"
"ช่วงนี้เบื่อๆ ก็แค่อยากทำความดี" ฐานทัพหันมาฉีกยิ้มกว้างด้วยสายตาซุกซน ก่อนจะเปิดเพลงดังกระหึ่มไม่สนใจท่าทางหนวกหูของหญิงสาวอีกเช่นกัน ในขณะที่ไอรินก็พยายามบอกให้เขาจอดรถตลอดทาง แต่ก็ไม่เป็นผลสำหรับคนดื้อดึงอย่างฐานทัพ
- ผู้เขียน
