ตอนที่ 1 ทักทาย
605 คำ
ตอนที่ 1
ทักทาย
ฐานทัพเดินกลับเข้ามาที่คณะบริหารอีกครั้ง แทนที่จะไปทานอาหารกลางวัน พร้อมกับเดินไปคลาสเรียนของรุ่นพี่ที่จับคู่ทำรายงานด้วยเรียนอยู่ แต่ดูเหมือนว่าทุกคนยังไม่เลิกคลาส และความที่เขาขี้เกียจรอทำให้เขาถือวิสาสะเดินเข้าไปภายในคลาสเรียน ฐานทัพก้มลงมองรายชื่อในโทรศัพท์มือถือพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อออกไป สร้างความตกใจกับอาจารย์ และนักศึกษาที่กำลังฟังบรรยายอยู่ไม่น้อย
"ขอโทษนะครับอาจารย์ ใครชื่อไอรินครับ"
ไอรินเจ้าของชื่อที่ถูกเรียกมีสีหน้าประหลาดใจกับการกระทำของชายแปลกหน้าไม่น้อย แต่เพราะตอนนี้เธอกำลังตกเป็นเป้าสายตา ทำให้เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากลุกเดินออกไปหาเขาคนนั้น
"ขอโทษค่ะอาจารย์" ไอรินกล่าวคำขอโทษต่ออาจารย์ผู้สอน ก่อนจะเดินออกมานอกชั้นเรียน เธอปรายตามองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาไม่พอใจเท่าไหร่นัก "นายเป็นใคร มาหาฉันทำไม"
"ผมฐานทัพ จับรายงานคู่กับเธอได้"
"ก่อนอื่นเลยนายต้องไปเรียนมารยาทพื้นฐานมาใหม่นะ นายควรจะต้องรอฉันเลิกคลาส หรือไม่ก็มาเวลาอื่นถ้าไม่สะดวกรอ ไม่ใช่โพล่งเข้าไปแบบนั้น และสองฉันเป็นรุ่นพี่นาย นายควรให้เกียรติฉันมากกว่านี้อย่างน้อยก็ควรจะเรียกฉันว่าพี่" ไอรินร่ายยาวด้วยความไม่ชอบใจ ยิ่งอีกฝ่ายดูเหมือนไม่สะทกสะท้านยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่ชอบขี้หน้ารุ่นน้องคนนี้เข้าไปใหญ่
"เรื่องรายงานจะแบ่งหน้าที่ยังไง" ฐานทัพเอ่ยถามขึ้นโดยไม่ได้สนใจประโยคของหญิงสาวก่อนหน้าเลยแม้แต่น้อย
"เมื่อกี้ที่ฉันพูดไม่เข้าหูนายเลยเหรอ"
"เข้า แต่ทะลุออกอีกหูไปหมดแล้ว"
"นายนี่มัน! ไม่ได้ตั้งใจจะกวนตีนฉันจริงๆ หรอกใช่ไหม" ไอรินพยายามสงบสติอารมณ์ เพราะคิดว่ารุ่นน้องคงแค่หยอกล้อเธอเล่นเท่านั้น
"ฉันดูกวนตีนเธอเหรอ"
"มาก"
"โทษทีแล้วกันที่ทำให้รู้สึกแบบนั้น"
"ช่างเถอะ เรื่องรายงานนายไปหาข้อมูลมาแล้วกัน ที่เหลือเดี๋ยวฉันทำเอง"
"หัวข้ออะไร"
"อะไรก็ได้ แล้วแต่นาย" ไอรินตัดบทเตรียมที่จะเดินหนี แต่ก็ช้ากว่ามือหนาที่ยื่นมือมารั้งข้อมือเรียวเอาไว้ "ทำอะไรของนาย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" ไอรินหันมามองมือหนาที่จับข้อมือเธอเอาไว้ด้วยความไม่พอใจ
ฐานทัพยอมปล่อยมือเธอออกพร้อมกับไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มมุมปากราวกับขบขันนักหนาที่ทำให้เธออารมณ์เสียได้
"เอามือถือเธอมา"
"เอาไปทำไม"
"ฉันจะแอดไลน์เธอไว้"
"นั่นมันพื้นที่ส่วนตัวของฉัน"
"จะให้ฉันใช้นกพิราบส่งสารหาเธอรึไง" ฐานทัพประชดประชัน ก่อนจะแย่งโทรศัพท์มือถือที่มือเรียวถือเอาไว้มาพร้อมกับจ่อไปตรงหน้าเธอเพื่อสแกนเข้ารหัส
"นี่นาย!"
ฐานทัพเขย่งปลายเท้าขึ้นสูงทำให้คนตัวเล็กที่ส่วนสูงน้อยกว่าเขาหลายสิบเซนต์ไม่สามารถเอื้อมถึงได้ จนกระทั่งเขากดเบอร์ตัวเองโทรออกจากเครื่องของหญิงสาวได้สำเร็จถึงส่งมันคืนให้เธอ
"ก็แค่เนี้ย ทำเป็นโวยวายไปได้ แล้วเจอกันนะ...พี่สาว" ฐานทัพบอกด้วยท่าทางทะเล้นก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้ไอรินยืนมองแผ่นหลังกว้างด้วยความรู้สึกหงุดหงิด
- ผู้เขียน
