ตอนที่ 6 คุยกันง่ายๆ
1186 คำ
ตอนที่ 6
คุยกันง่ายๆ
ภายในรถ
ฐานทัพเลือกที่จะนั่งเงียบๆ ปล่อยให้ไอรินนั่งจัดการความรู้สึกของตัวเองเพียงลำพัง
"ขอบใจนะสำหรับวันนี้"
"เห็นประโยชน์ของฉันรึยัง"
"อือ นอกจากรวยก็ยังไม่เห็นอะไรดีเท่าไหร่"
"เวลาแบบนี้ยังจะพูดเล่นได้อีกนะ เธอนี่มันถึกจริงๆ เลย ไม่คิดจะร้องไห้เหมือนผู้หญิงคนอื่นรึไง"
"ทำไมต้องร้อง ฉันร้องมาเยอะแล้ว แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นก็เลยเลิกร้องไปนานแล้ว"
"ไหล่ฉันว่างนะถ้าอยากจะร้องไห้ ให้ยืมซบก่อนก็ได้" ฐานทัพบอกติดตลก
"นายนี่มันกะล่อนจริงๆ เลย แต่ก็ขอบใจนะที่ช่วยฉันเอาไว้ ถ้าขายบ้านได้เมื่อไหร่ฉันจะรีบคืนเงินนายให้เร็วที่สุด"
"จะขายบ้านจริงดิ"
"อือ ไม่ขายจะให้ทำยังไง"
"ขายแล้วเธอจะไปอยู่ไหน"
"คงหาห้องเช่าอยู่มั้ง เดี๋ยวเรียนจบปีสี่ฉันมีแพลนจะขอทุนไปเรียนต่อต่างประเทศอยู่แล้ว"
"เรียนไปทำอะไรเยอะแยะ"
"ต้นทุนชีวิตคนเราไม่เหมือนกัน นายไม่เรียนนายก็มีเงินมีครอบครัวคอยซัปพอร์ต แต่ฉันไม่ใช่แบบนั้น เพราะฉะนั้นต้นทุนชีวิตของฉันคือการศึกษา และความสามารถที่จะเป็นใบเบิกทางให้ชีวิตฉันได้ นายไม่เข้าใจหรอก"
"พูดมาขนาดนี้ฉันก็ต้องเข้าใจแล้วแหละ"
"อยู่ๆ ก็เข้าใจอะไรง่ายๆ ได้ด้วยเหรอ"
"แล้วนี่จะไปนอนไหน หนีออกจากบ้านมาไม่ใช่รึไง"
"ไม่ได้หนีแค่ไม่อยากอยู่ย่ะ" ไอรินตอบแบบขอไปที พลางมองไปยังทางข้างหน้า "นายจอดตรงป้ายรถเมล์ข้างหน้าก็ได้"
"จะนอนป้ายรถเมล์แทนใต้สะพานลอยเหรอ" ฐานทัพพูดด้วยน้ำเสียงเวทนา
"จะบ้ารึไง ฉันจะหาโรงแรมนอนชั่วคราวคืนนี้ไปก่อนเนี่ยแหละ ส่วนเรื่องรายงานขอเลื่อนไปไว้วันอื่นแล้วกัน"
"ชีวิตเธอนี่มันวุ่นวายแบบที่บอกจริงๆ" ฐานทัพพึมพำเบาๆ ก่อนจะเลี้ยวรถกลับไปทางเดิมแทนการจอดตรงป้ายรถโดยสารประจำทางตามที่หญิงสาวบอก
"ทำไมไม่จอดล่ะ"
"ไปนอนห้องฉันก่อนแล้วกัน"
"นายจะบ้าเหรอ ฉันจะไปนอนกับนายได้ยังไง"
"นอนกับฉันก็ดีกว่าไปนอนโรงแรมคนเดียวแล้วกัน อีกอย่างเธอก็คงไม่เลือกนอนโรงแรมดีๆ หรอกใช่ไหม คงเลือกนอนม่านรูดถูกๆ"
"นายรู้ได้ไง"
"เธอดูไม่มีตัง"
"เออ ก็ใช่" คำพูดตรงไปตรงมาของฐานทัพทำเอาไอรินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"แล้วจะไปนอนไหม"
"ไปก็ได้"
"อยู่ๆ ก็ยอมไปง่ายๆ เนี่ยนะ"
"ทีนายยังเข้าใจอะไรง่ายๆ เลย ทำไมฉันจะตอบตกลงง่ายๆ ไม่ได้ แล้วตอนนี้ฉันก็เหนื่อยมากแล้วด้วย อีกอย่างฉันติดหนี้นายอยู่ตั้งแปดแสน ไม่รู้จะหนีไปทำไม ขอพึ่งพานายวันหนึ่งแล้วกัน"
"งั้นเธอก็ต้องกลับคำพูดก่อน"
"อะไร"
"ก็เธอบอกฉันไร้ประโยชน์"
"จ้า ขอบคุณคุณ...นายชื่ออะไรนะ"
"นี่เธอไม่รู้จักชื่อฉันเหรอ" ฐานทัพถามด้วยน้ำเสียงตกใจราวกับเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร
"ก็นายชอบกวนตีน ฉันก็เลยจำได้แต่หน้านาย"
"ช่างมันเถอะเรียกผัวขาก็ได้ฉันไม่ถือ"
"ผัวบ้านนายสิ นี่คงไม่ได้จะเอาฉันไปขัดดอกเหมือนพวกนั้นหรอกใช่ไหม"
"เห็นฉันเป็นคนยังไง"
"แล้วฉันต้องมองคนที่กวนตีนตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอว่ายังไงดี"
"แต่ฉันก็ช่วยเธอไว้นะ"
"ทวงบุญคุณฉันเหรอ"
"เออ ถึงห้องแล้วต้มมาม่าให้กินด้วย หิว!" ฐานทัพตอบกลับด้วยท่าทางกระเง้ากระงอดราวกับเด็กน้อย ไอรินจึงได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ด้วยความเหนื่อยใจ
เธอแอบเหลือบมองใบหน้าทะเล้นของเขาโดยไม่รู้ตัว พอได้เริ่มรู้จักเขาไปเรื่อยๆ บางทีเขาอาจจะไม่เหมือนข่าวลือที่เธอได้ยินมาก็ได้ อาจจะเป็นเพียงแค่...เด็กน้อยคนหนึ่ง
"แอบหลงความหล่อฉันอยู่รึไง มองตาเยิ้มเชียว"
"สาบานว่าฉันไม่มีทางมองนายด้วยสายตาแบบนั้น"
"แล้วมองอะไร"
"ก็แค่คิดว่านายคงเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง คงไม่มีพิษมีภัยอะไร ฉันช่วยเหลือนายเรื่องเรียนได้นะ ฉันเรียนเก่งไม่อยากติดหนี้บุญคุณนาย"
"คำก็เด็กน้อย สองคำก็เด็กน้อยเดี๋ยวก็เสกหำน้อยเข้าตัวซะเลยนี่"
"ปากนายนี่มันชวนหาเรื่องจริงๆ เลยนะ เมื่อกี้ฉันคงมองนายผิดไป ลืมๆ ไปเถอะ" ไอรินบอกตัดบท ก่อนจะหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสายตาเหม่อลอย
ถึงแม้ภายนอกจะทำเหมือนไม่มีอะไร แต่การเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็คงไม่มีใครไม่รู้สึกเสียใจ ทั้งสิ่งที่คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อทำกับเธอ อีกทั้งยังต้องขายบ้านที่เป็นที่ซุกหัวนอนเพื่อใช้หนี้ที่ไม่ได้ก่อ
"อยากแวะซื้ออะไรร้านสะดวกซื้อไหม เธอไม่มีอะไรมาเลย"
"อืมก็ดี แวะซื้อแปรงสีฟันหน่อย"
"ฉันขี้เกียจลงฝากซื้อของหน่อยแล้วกัน"
"อะไรอะ" ไอรินหันไปถามพร้อมกับเตรียมกระเป๋าสะพายข้างของตัวเองไปด้วย
"ถุงยาง"
"..." ไอรินเงยหน้ามองรุ่นน้องหนุ่มด้วยสายตาต่อว่า ทำให้เขารีบยกมือเป็นสัญลักษณ์เชิงยอมแพ้ในทันที
"หยอกๆ ครับผม ที่ห้องผมมีเยอะแล้วครับ"
"อยากโดนตบจริงๆ ใช่ไหม"
"ห้องมีถุงยางผิดตรงไหนอะ ไม่ได้บอกจะเอามาใช้กับเธอสักหน่อย เนียนเสนอตัวให้ฉันปะเนี่ย!!" ฐานทัพทำตาโตพร้อมกับยกมือมาปกปิดร่างกายตัวเองราวกับกำลังถูกเธอคิดมิดีมิร้าย
"ไอ้บ้านี่ ตกลงจะฝากซื้ออะไรไหม"
"ของกินแล้วกันที่ห้องฉันไม่มีอะไรกิน"
"ก็แค่นี้" ไอรินถอนหายใจด้วยความหนักใจก่อนจะเปิดประตูรถลงไป เมื่อฐานทัพขับรถมาจอดที่หน้าร้านสะดวกซื้อหน้าคอนโดของเขาพอดี
"ฝากซื้อเบียร์ด้วย" ฐานทัพเปิดหน้าต่างรถตะโกนออกไป
"กี่ขวด" ไอรินหันกลับมาถามเพื่อความชัดเจน
"สักหกขวด"
"เอามาถมที่เหรอ"
"เชื่อฉันเถอะ อาจจะไม่พอด้วยซ้ำ" ฐานทัพขยิบตาให้ไอรินด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะดันตัวเองกลับเข้ามาภายในรถ ไอรินจึงเดินเข้าร้านสะดวกซื้อไป และซื้อของตามที่เขาฝากซื้อ รวมถึงอาหารสำเร็จรูปที่สามารถทำกินได้ง่ายๆ ไปด้วย และก็เดินเลือกซื้อกางเกงชั้นในที่มีวางขายติดไปด้วย เพราะเธอไม่ได้เอาอะไรมาเลยแบบที่เขาว่าจริงๆ อย่างน้อยก็ควรจะซื้อกางเกงชั้นในไปเปลี่ยนสักหน่อย ดีกว่าใส่ตัวเดิม
- ผู้เขียน
