“ก็ดี…พ่อเองก็…มีเรื่องจะคุยกับหนูนะ”
เขาพูดเสร็จ ก็เดินไปนั่งบนเตียง ก่อนจะเรียกลูกเลี้ยงสาวให้เข้ามานั่งลงข้าง ๆ เธอก็ยอมทำตามแต่โดยดี เพราะโหยหาเขามาหลายวัน
“หนูคิดถึงพ่อ…อยากให้พ่อกอด…อยากให้พ่อจูบ…เลีย…พ่อขา”
เธอขยับเข้ามากอด ซบ พลางใช้มือลูบไล้แผงอกทรงเผ่า
“พอเถอะริน…”
เขาจับมือลูกสาวให้หยุด จนเธอตกใจเล็ก ๆ
“เราจะทำผิดกับแม่หนู ซ้ำสองไม่ได้แล้วนะ…หนูยังเด็ก มันเป็นแค่ความหลง”
ทรงเผ่าอธิบายด้วยหัวใจที่สั่นไหว เนื้อตัวเริ่มรุ่มร้อนขึ้น บุศรินนั่งฟังเงียบ ๆ คิดตามที่พ่อเลี้ยงพูด ก่อนทำหน้างอน
“พ่อจะให้รินออกไปอยู่หอพักหญิงที่มหาวิทยาลัยสักพักนะ จัดการติดต่อไว้ให้ หมดทุกอย่างแล้ว”
“ทำไมล่ะคะ พ่อไม่รักรินแล้วเหรอ”
“รัก…ทั้งริน…ทั้งแม่หนูด้วย ถึงต้องทำยังนี้ไง”
บุศรินทำหน้างอ แต่ก็เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมา เมื่อได้ยินทรงเผ่าพูดถึงบุษบาอีกครั้ง
“เชื่อพ่อสิ เดี๋ยวห่างกัน หนูก็ลืมพ่อ…อ
