หลายอาทิตย์ต่อมา ภูวดลคว้าเอวคอดของดอกแก้วเอาไว้ เมื่อหญิงสาวพยายามจะลุกขึ้นจากเตียง
“จะรีบไปไหนล่ะ”
เขาถามเจ้าของร่างนุ่มนิ่มทั้งๆ ที่ตัวเองยังไม่ได้ลืมตา
“แก้ว... จะกลับห้องไปค่ะ”
“เดี๋ยวค่อยกลับก็ได้นี่”
“วันนี้วันจันทร์นะคะ แก้วต้องไปเรียนค่ะ”
หญิงสาวพยายามดึงมือใหญ่ออกจากเอวคอดของตัวเอง แต่ก็ไม่สำเร็จ
“เดี๋ยวฉันไปส่ง ไม่ต้องกลัวสายหรอกน่ะ”
“แก้วไม่อยากรบกวนพี่ภูค่ะ”
ดวงตาของภูวดลลืมขึ้นทันที พร้อมกับพลิกร่างขึ้นทาบทับคนตัวเล็กเอาไว้
“อย่าดื้อ”
“แก้ว...”
ดอกแก้วหน้าแดงระเรื่อ รีบเสหลบสายตาคมเข้มของภูวดลอย่างเขินอาย
“นอนให้ฉันกอดต่ออีกหน่อยแล้วค่อยลุก โอเคไหม”
หล่อนมีสิทธิ์ปฏิเสธอย่างนั้นเหรอ
เมื่อดอกแก้วไม่ได้ตอบ ภูวดลก็ฉวยโอกาสก้มลงจูบปากอิ่มหนักหน่วง
เขาอดใจไม่ไหวจริงๆ
ดอกแก้วสวยขึ้นทุกวัน และก็น่าปรารถนาขึ้นทุกวินาทีเลย
แต่สบตากับหล่อนในตอนเช้า ในสภาพที่ผมเพ้าขอ
