ดอกแก้วรีบเข้าไปประคองคนตัวโต ก่อนจะพาไปนั่งบนเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุด
“พี่ภูหน้าซีดเชียว ไม่สบายมากเหรอคะ”
“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่รู้สึกผะอืดผะอมน่ะ”
“เพราะพักผ่อนไม่เพียงพอแน่ๆ เลยค่ะ ไปหาหมอนะคะ เดี๋ยวแก้วพาไป”
“เธอมีเรียนไม่ใช่เหรอ”
“จริงด้วย” สีหน้าของดอกแก้วมีความไม่สบายใจ
“เธอไปกินข้าวเช้าเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งที่มหา’ลัย”
“แก้วไปเองดีกว่าค่ะ พี่ภูไม่ค่อยสบาย”
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ได้อ้วกแล้วก็รู้สึกดีขึ้น เธอไปกินข้าวเถอะ”
เมื่อเห็นดอกแก้วยังเป็นห่วงตัวเองอยู่ ภูวดลก็ดึงร่างเล็กเข้ามากอด โดยไม่แคร์สายตาของป้าแม่บ้านที่ยืนอยู่ด้วย
“ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอกน่ะ เธอไปกินข้าวเถอะนะ”
“แล้วพี่ภู... ไม่กินข้าวเช้าเหรอคะ”
ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา
“ฉันเหม็นกระเทียมเจียวในข้าวต้มน่ะ กินไม่ลงแล้ว”
“งั้นเดี๋ยวป้าทำขนมปังมาให้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับป้า ผมกินไม่ลงแล้ว”
ภูวดลตอบแม่บ้าน ก่อน
