ตั้งแต่วันนั้น... วันที่ดอกแก้ววิ่งหนีหายไปต่อหน้าต่อตา เพราะกลัวว่าเขาจะทำร้ายหล่อนและลูกในท้อง
เขาก็ยังไม่ได้พบหน้าหล่อนอีกเลย...
ไม่ได้เห็นรอยยิ้ม ไม่ได้เห็นแววตาอ่อนโยน และไม่มีโอกาสได้กอดร่างนุ่มนิ่มของดอกแก้วตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา
เขาแทบบ้า...
ไม่สิ...
เขากลายเป็นคนบ้าไปเรียบร้อยแล้ว
บ้า... เพราะคิดถึงดอกแก้ว
บ้า... เพราะเป็นห่วงดอกแก้ว
และก็บ้า... เพราะรักดอกแก้วเข้าแล้ว...
เหล้าในแก้วถูกเทหายลงไปในคออีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยสะอาดเกลี้ยงเกลาตอนนี้รกเลื้อยไปด้วยหนวดเคราไม่ต่างจากจอมโจร
เขาขับรถตามหาดอกแก้วเหมือนคนบ้า ตามหาหล่อนในทุกๆ ที่ ที่คิดว่าหล่อนจะไป บุกไปมหาวิทยาลัยนับครั้งไม่ถ้วน เพื่อเค้นตามที่อยู่กับเพื่อนของหล่อน
แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรกลับมาเลย...
ดอกแก้วยังคงกลายเป็นสิ่งว่างเปล่าที่เขาต้องวิ่งตามหาเหมือนคนบ้าต่อไป
ป่านนี้หล่อนจะเป็นยังไงบ้าง...
หล่อนจะกิ
