เข้มนั่งมองบัวคลี่เดินไปเดินมาอยู่ในครัวเพื่อทำอาหารเย็น สายตาทอดมองไปยังหญิงสาวดูอบอุ่น ยิ่งเห็นบัวคลี่กำลังก้มคนแกงในหม้อ บั้นท้ายงอนงามหันมาทางตน ริมฝีปากหยักยกขึ้นอย่างพอใจ สายตาทอประกายแพรวพราวเมื่อมีความคิดบางอย่างผุดเข้ามาในหัว
“เสร็จหรือยังหนูบัว” บัวคลี่หันกลับมาส่งยิ้มให้ และรอยยิ้มนั้นก็ทำให้หัวใจของเข้มแกว่งไกวเต้นแรงขึ้น
“ใกล้จะเสร็จแล้วจ้ะ พี่เข้มหิวแล้วเหรอจ๊ะ”
“หิว หิวมากด้วยอยากกินตอนนี้เลยได้ไหม” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นอย่างมีนัยแฝงอยู่ในคำพูดนั้น ทว่าคนไร้เดียงสากลับคิดว่าชายหนุ่มหิวจริงๆ
“พี่ทนหน่อยนะ อีกนิดเดียวปลาก็สุกแล้วจ้ะ” ว่าแล้วบัวคลี่ก็รีบหันกลับไปดูหม้อแกงกะทิสายบัวของตัวเอง จากนั้นก็หันไปเตรียมจานและช้อนไว้รอ หากแกงกะทิได้ที่จะได้ตักใส่ถ้วยไปตั้งโต๊ะ
ยิ่งเห็นความกระตือรือร้นของบัวคลี่เข้มก็ยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้น รู้สึกว่าตัวเองคิดถูกและมองคนไม่ผิดจริงๆ ที่
