นายเย็นชากับยัยวิศวะตัวป่วน

เหมือนโชคจะช่วย

พายุกับวินนี่ยื่นหน้าเข้าไปดูกระดาษที่มีนากำลังเปิดดูด้วยความลุ้นระทึก

"ยัยมีนาแก......"

" เฮ้ย ยัยมีนาแกมีตัวเลขรหัสด้วย"

มีนามองหน้าพายุกับวินนี่แล้วทำท่าจะร้องไห้ทั้งคู่เลยรีบปลอบกันยกใหญ่

" คิดในแง่ดีสิแก อาจจะเป็นพี่อีกคนก็ได้นะ??"

"แล้วอีกคนใครวะ??"

"ไม่รู้วะ ยังไม่เห็นมีใครเดินออกมาเลย"

ระหว่างที่คุยกันอยู่อีกคนที่ได้รหัสก็เดินออกมา แล้วไม่ใช่ใครที่ไหนก็คือลิลลี่เด็กปีหหนึ่งเธอดีใจรีบเดินออกมาที่ด้านหน้าทันที

" คนที่ได้รหัสอีกคนออกมายืนตรงนี้"

" แกไปสิ เดี๋ยวรุ่นพี่ก็กินหัวหรอก ไป "

มีนาค่อยๆเดินออกมาที่หน้าแถวช้าๆ รุ่นพี่ทุกคนที่เห็นว่าเป็นมีนากับลิลลี่ที่เดินออกมาหน้าแถว

" ใครได้รหัสอะไรบ้างรีบบอกมา"

" ของหนู 25681479" มีนาพูดรหัสของตัวเองที่ได้มา

" ของหนู 25681497 " ส่วนลิลลี่ที่มองกระดาษรหัสที่ได้มาก็พูดขึ้น กระดาษทั้งสองใบเป็นตัวเลขเดียวกันทั้งหมดแค่สองตัวหลังที่สลับกัน

" อากิระ เลขของนายคือเลขอะไร ?"

" 25681479 "

" แล้วของนายล่ะ เอส"

" ของเรา 25681497"

" ห๊ะ ยัยมีนาแกมีสายรหัสตัวท๊อปวะ่??"

พายุมองหน้ามีนาแล้วพูดเสียงดัง ส่วนลิลลี่ที่รู้ว่าตัวเองไม่ใช่สายรหัสของอากิระก็ทำท่าไม่พอใจใส่มีนา

โดยการที่เดินชนมีนาแล้วเดินไปหาเอสที่ยืนรออยู่ เธอรีบปรับสีหน้าทันทีที่เดินไปถึงเอส

" ดีใจจังที่ได้เป็นสายรหัสกับรุ่นพี่ หนูชื่อลิลลี่ค่ะ แล้วรุ่นพี่ล่ะคะ??"

" พี่ชื่อ เอส ครับ"

" อ่อ งั้นลิลลี่ เรียกพี่ว่าพี่เอสได้ไหมคะ??"

" เออ ได้สิ "

" งั้นต่อไปพี่ก็เรียกว่าลิลลี่เฉยก็ได้ค่ะ"

"อืม ครับ"

ส่วนทางมีนากับอากิระ ก็ได้แต่มองหน้ากันไม่พูดอะไรกันสักคำ

" แล้วสองคนนี้ไม่แนะนำตัวกันหน่อยเหรอ"

" ไม่ต้องอ่ะพี่ แค่นี้ใช่ป่ะงั้นหนูขอตัวก่อนนะพี่ "

พูดจบมีนาก็เดินออกจากชายหาดเพื่อกับไปที่ห้องของตัวเองพายุ วินนี่กับเพื่อนอีกสองคนก็ขอตัวเดินตามกันออกไป

" เอ้า วันนี้พวกพี่ขอบคุณคนที่ให้ความรวมมือกันนะ วันนี้ก็แยกย้ายกันได้ พรุ่งนี้ สิบโมงเจอกันที่หน้าโรงแรมเตรียมตัวกับมหาลัยกัน"

" ครับ /ค่ะ"

พอทุกคนแยกย้ายกันไปพวกปีสามก็นั่งประชุมกันต่อเพื่อสรุปกิจกรรมส่งให้มหาลัยแจ้งอาจารย์ประจำภาคกว่าจะเสร็จดึกพอสมควร อากิระกับเอสแยกตัวกับไปพักที่โรงแรม ในขณะที่นั่งรถกับอากิระกับเอสก็สังเกตุเห็นว่ามีคนค่อยด้อมๆมองๆที่หน้าโรงแรมที่พวกเขาพักอยู่

" แกเห็นใช่ไหม ?"

" อืม ไม่รู้ว่าพวกไหน"

" งั้นจะทำไงต่อ ?"

" อยู่เฉย ๆไปก่อนดูว่าพวกมันเป็นพวกไหนแล้วค่อยจัดการก็ยังไม่สาย"

" ได้ งั้นก็แยกห้องใครห้องมันก่อนแล้วกัน"

ทั้งคู่เดินเข้าโรงแรมกลับไปห้องของตัวเองโดยปล่อยให้พวกนั้นยืนดูต่อไป

" もしもし あなたのお*さんは*を*ってタイに*かを*ったのですか？

(ฮัลโหล คุณพ่อได้ส่งใครตามดูผมที่เมืองไทยหรือเปล่าครับ)

"いいえ、これを*えたばかりです。どうしてあそこに*かあるの？

( ไม่ ฉันพึ่งจัดการทางนี้เรียบร้อย ทำไม?ทางนั้นมีอะไร??)

"はい、*や**を**まで*いかけてきた*もいました。

(ครับ มีคนค่อยตามผมกับเพื่อนมาที่ต่างจังหวัดด้วยครับ)

" ただじっと*って*らの**を**るだけです。

( แกอยู่เฉยๆไปก่อนดูท่าทีพวกมันไปก่อน)

"はい๐

(ครับ )

"この*が*わったらすぐにタイに*きます。

(เดี๋ยวฉันเสร็จเรื่องทางนี้แล้วฉันจะไปไทย เร็วๆนี้)

"はい "

(ครับ)

" *に*かありますか？

(มีอะไรอีกไหม? )

"*っていない

(ไม่มีครับ)

"*かありましたらすぐに**してください。あなたは*の****ですから、**の*を**にしなければなりません。

(ถ้ามีอะไรรีบโทรมาทันที แกเป็นลูกชายคนเดียวของฉันต้องดูแลตัวเองให้ดี)

"はい๐

(ครับ )

พอจบบทสนทนากับพ่อ อากิระก็วางสายแล้วไปอาบน้ำนอนพักเอาแรงเพราะพรุ่งนี้ต้องกลับแล้วแแต่ก่อนกลับ

อากิระโทรสั่งลูกน้องให้สืบว่าใครส่งพวกนั้นให้มาตามเขา ลูกน้องรับคำสั่งเสร็จก็รีบออกไปสืบทันที

_____กรุงเทพฯ____

พอกลับถึงกรุงเทพฯลูกน้องที่ไปสืบเรื่องพวกนั้นก็เข้ามารายงานกับอากิระว่าเป็นพวกไหน

" อากิระ ต่อไปนี้แม่จะให้สองคนนี้ไปเรียนที่เดียวกับลูกเข้าใจไหม?"

" ไม่ต้องก็ได้ครับแม่ ผมดูแลตัวเองได้"

" ไม่ได้ พ่อของลูกออกคำสั่งมาแล้ว "

"แต่......แม่ครับผมดูแลตัวเองได้จริงๆนะครับแม่"

" ไม่ได้ "

ิ" ตามใจแม่หน่อยนะอากิระ แม่มีลูกแค่คนเดียวลูกสำคัญกับแม่มากพ่อของลูกก็เป้นห่วงลูกไม่ต่างจากแม่หรอกช่วงนี้อากิระ ก็พาสองคนนี้ไปด้วยเพื่อความสบายใจของแม่กับพ่อนะลูก"

"........."

อากิระเงียบแล้วมองหน้าของผู้เป็นแม่ที่ตอนนี้มีแววตาเศร้าด้วยความเป็นห่วงลูกชายคนนี้มาก

"แม่ไม่อยากให้ลูกเป็นอะไรถ้าลูกเป็นอะไรขึ้นมาแม่จะอยู่ยังไง"

ผู้เป็นแม่ยังคงพูดให้อากิระยอมอ่อนลง เพราะเป็นคนที่หัวแข็งเหมือนพ่อของเขามาก แต่อากิระก็รักครอบครัวมากเหมือนกัน

" ก็ได้ครับ แต่..สองคนนี้ต้องเขาไปในฐานะเพื่อนของผมไม่ใช่คนรับใช้หรือบอดี้การด์นะครับ"

"ได้สิ ได้ ถ้าลูกต้องการแบบนั้นแม่ให้ลูกได้หมดเลย เดี๋ยวไปแจ้งทางมหาลัยให้ทำเรื่องให้สองคนนี้ย้ายไปเรียนที่เดียวกับลูกพรุ่งนี้เลยนะ"

"ได้ครับ "

พอคุยกับแม่เสร็จอากิระก็เดินขึ้นไปบนห้อง เพื่อไปเปลี่ยนชุดแล้วเตรียมที่จะออกไปข้างนอกต่อ

📞📞📞📞📞" เอส แกว่างไหม? " เขากดโทรศัพท์ออกไปหาเอสก่อนที่จะออกไปข้างนอก

"ว่าง ทำไมวะ??"

"ไปไนซ์คลับกันเซ็งๆวะ"

"ได้สิ ไม่อยากอยู่คอนโดเหมือนกัน ที่ไหนส่งโลฯมา"

" ได้เดี๋ยวฉันส่งให้"

พูดจบเขากดส่งโลฯให้เอส แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำแต่งตัวออกไปข้างนอก

" แม่ครับผมไปคลับ นะครับ"

" มันดึกแล้วนะลูก ยังจะออกไปอีกเหรอ?"

" ไม่เป็นไรครับพรุ่งนี้อาจารย์ยกคลาสสอนครับ"

"อืม งั้นก็ไปเหอะแต่ต้องระวังตัวด้วยนะ หรือว่าจะให้สองคนนี้ไปด้วยดี "

" ตามใจแม่เลยครับ ผมยังไงก็ได้ "

แม่มองไปที่ฟิวกับดิวที่ตอนนี้ยืนรออยู่ข้างๆแล้วพยักหน้าให้สองคนตามไปด้วยสองคนรับคำสั่งเสร็จก็เดินไปเตรียมรถเพื่อออกไปข้างนอกกับอากิระ

" จะไปไหนครับ?คุณอากิระ "

"ไปไนซ์คลับแถว...."

" ครับ "

" อ่อ แล้วก็ไม่ต้องเรียกคุณ เพราะเราอายุเท่ากันเรียกชื่อเฉยๆก็พอ"

"เออ จะดีเหรอครับ"

" ได้สิ นี้ถือว่าเป็นคำสั่ง แล้วตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปก็เรียกแบบนี้เพราะยังไงเดี๋ยวก็ต้องไปเรียนที่เดียวกันอยู่แล้ว"

" ห๊ะ 😳😳เรียนที่เดียวกับคุณอากิระ"

" หืม ให้เรียกว่าอะไร"

"อ่อ ครับๆ ขอโทษทียังไม่ชิน"

" เดี๋ยวแม่คงจัดการให้ เตรียมตัวก็แล้วกันต่อไปก็เป็นเพื่อนกันไม่ใช่ลูกน้องหรือบอดี้การด์อีกช่วยทำให้ชินด้วยจะได้ไม่มีใครสงสัย"

" ได้ครับ"

ดิวขับรถไปถึงไนซ์คลับที่อากิระบอกพอไปถึงก็เห็นเอสจอดรถพอดี ทั้งหมดก็เลยเข้าไปข้างในพร้อมกันเด็กในร้านออกมาต้อนรับแล้วพาไปที่ห้องวีไอพีที่อากิระจองไว้