@ 2 วันต่อมา
"ณดาทานนี่หน่อย
"ขอบใจจ้ะ
"มีอะไร เห็นมองหน้าเราอยู่นาน
"ปริม ณดาสงสัยว่าผู้ชายคนนั้นคือใครเหรอ เขารู้จักณดาหรือเปล่า ณดาเหมือนจะคุ้นหน้าเขา
"อ่อ แค่คนรู้จักน่ะ แต่ณดาไม่ได้สนิท
"เหรอ แต่ทำไมณดาคุ้นหน้าเขามาก
"ไม่มีอะไรหรอก เลิกถามได้แล้ว ทานข้าวดีกว่า
ณดาได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ เมื่อปริมบอกว่าไม่มีอะไรเธอก็ควรจะเชื่ออย่างนั้น แต่ทำไมถึงรู้สึกหน่วงๆในหัวใจทุกครั้ง ตั้งแต่ได้พบหน้าผู้ชายคนนั้น หัวใจที่เคยเต้นปกติ กลับเต้นจังหวะที่เร็วขึ้น จนบางครั้งแทบจะควบคุมมันไม่ได้ ความรู้สึกหน่วงในหัวใจ เหมือนเคยรู้จักมักคุ้นกับเขามานาน
"เดี๋ยววันนี้เรากลับก่อนนะ ตอนเย็นมีนัดกับคุณพ่อ วันหลังจะมาเยี่ยมใหม่
"จ๊ะ ขับรถดีดีนะ
"แม่ปริมไปแล้วนะเจ้าเด็กอ้วน อย่าดื้อกับแม่ให้มาก เป็นเด็กดีนะ เข้าใจไหม
"ก๊าบ ณดลเป็นเด็กดีของม่ามี้
"ดีมาก เดี๋ยวมาครั้งหน้าแม่ปริมจะซื้อขนมมาฝ
