Love Secret เมียบำเรอ (ลับ)

"อื้ออออ. ~~~.... "อ๊ะ.....จะ..เจ็บค่ะ "อื้มมม~~~ "ตับบบ...ตับบบบ..ตับบบบ ~~~ "อ๊ะ...อ๊ะ..~~ อื้ออ "บะ..เบา..หน่อย...อื้อออ..อ๊าาา "อ๊าา...เธอแม่งโคตรฟิต...ตอดดีซะมัด...อ๊าา "ตับบบ...ตับบบ...ตับบบ ~~~ "จ๊วบบบ...จ๊วบบบ..จ๊วบบบ.. "อ๊ะ..อย่ากัดหัว...อื้ออออ..~~~ "จะ..เจ็บบ...อ๊ะ..อ๊ะ..อื้อออ.. "โอ้ววววว...เอาโคตรมัน..อืมมม...อ๊าาา "จะแตก...แล้ว... "ตับบบ..ตับบบ..ตับบบ "อื้ออออ..คะ..คุณ....อื้อ...อ๊ะ..อ๊ะ... "ตับบ..ตับบ..ตับบบ... โอ๊ววว.. "กรี๊ดดด/อ๊าาาา @หลังเสร็จกิจกรรมอย่างว่า ในห้องชุดหรูยามค่ำคืน มีเพียงแสงไฟสลัวจากโคมตั้งพื้นสาดลงบนพื้นไม้ ปล่อยเงาของทั้งสองทอดทาบทับกันบนพรมสีหม่น เสียงแอร์ทำงานเบาๆ ขับกล่อมความเงียบที่กำลังปกคลุมราวจะกลืนกินลมหายใจของผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งก้มหน้า เปลือยกายห่มเพียงผ้าห่มผืนบาง ร่างกายยังสั่นไหวจางๆ จากกิจกรรมที่เพิ่งสิ้นสุดไป ชายหนุ่มโยนซองเงินสีน้ำตาลหนาลงบนโต๊ะกระจกเสียงดัง เพล้ง "นี่ค่าตัวเธอ...ห้าแสน...คงจะพอสำหรับใช้ในการรักษาน้องสาวพิการของเธอ" เสียงเรียบนิ่งไร้เยื่อใย ตัดขาดทุกความรู้สึกใดๆ ดวงตาคมกริบของเขามองตรงมาอย่างเย็นชา ไม่มีแม้แต่แววเมตตา หญิงสาวก้มหน้า มือสั่นระริกก่อนจะยื่นมารับซองนั้น ใจบีบรัดแน่นเหมือนจะขาด "ขอบคุณคะ..." เสียงของเธอแผ่วเบา ดวงตาคลอด้วยน้ำตาที่กำลังจะหลั่งริน ชายหนุ่มลุกขึ้น ยืนพิงกรอบหน้าต่างสูง มองท้องฟ้ามืดครึ้มเบื้องนอกก่อนพูดออกมาทั้งที่ยังหันหลังให้ "อีกสองสัปดาห์เตรียมเก็บข้าวของเครื่องใช้ของเธอย้ายออกจากที่นี่..ฉันจะหาที่อยู่ใหม่ให้..." ณดาเงยหน้าช้าๆ ดวงตาสั่นระริกอย่างไม่เข้าใจ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสับสน "ทำไมเหรอคะ....ทำไมณดาต้องเก็บด้วย" ชายหนุ่มหันกลับมา แววตาไร้แววรู้สึก หยิ่งยโส และเด็ดขาด "ฉันไม่ได้มีหน้าที่ตอบคำถามของเธอ...ฉันแค่บอกให้เธอรู้ว่าต่อไปนี้ ฉันคงไม่ได้เลี้ยงดูปูเสื่อเธอเหมือนก่อน..." "หมายความว่าคุณเพลิง..จะเลิกกับณดาเหรอคะ" เสียงของเธอสั่นพร่า น้ำตาเริ่มเอ่อคลอริมขอบตา ร่างบางลุกขึ้นนั่งเต็มตัว จับผ้าห่มไว้แน่นราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้าย "ฉันไม่เคยคบกับเธอ....อย่าลืมตัวว่าเธอมันแค่นางบำเรอที่ฉันเลี้ยงดูไว้ เพื่อสนองความต้องการทางเพศก็เท่านั้น" คำพูดของเขาเย็นยะเยือก กรีดลึกลงไปในใจของหญิงสาว เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นสะอื้น "ค่ะ..ณดาไม่เคยลืม..ไม่ลืมว่าคุณเพลิง...ซื้อณดามาจากแม่เลี้ยง...ไม่เคยลืมว่าณดาเป็นใคร.." เสียงของเธอเหมือนคนยอมแพ้ ดวงตาแดงช้ำแต่ยังมองเขาอย่างเว้าวอน "ไม่ลืมก็ดี..เข้าใจอะไรง่ายๆก็ดีจะได้ไม่ต้องเสียเวลา" คำพูดเฉือดเฉือนถูกปล่อยออกมาง่ายดายราวกับเขาไม่ได้มองว่าเธอมีหัวใจเลยแม้แต่นิด "คุณเพลิงอย่าเลิกกับณดาได้ไหมคะ...ณดารักคุณ..อยากอยู่ดูแลคุณ" เธอคุกเข่าลงต่อหน้าเขาอย่างสิ้นทิ้งศักดิ์ศรี ดวงตาเปียกชื้นจับจ้องใบหน้าที่เธอรักเหลือเกิน "รักฉัน ?... หึ..แต่ฉันไม่เคยรักคนไร้ค่าแบบเธอ..อย่าฝันให้ไกลเกินตัวเลยณดา.." น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูแคลน สายตาคมกริบจ้องเธอเหมือนมองสิ่งไร้ค่า "คุณจะทิ้งณดา..." เสียงเธอสะอื้น น้ำตาร่วงเผาะลงบนพรมข้างเท้าเขา มือเล็กกำแน่นสั่นเทิ้ม "ฉันยอมรับนะ ว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันเลี้ยงดูมานานถึงสองปี แต่ตอนนี้ฉันไม่ต้องการเธอแล้ว...เธอก็ควรจะไป" ชายหนุ่มก้าวถอยออกห่างอย่างเบื่อหน่าย ขณะที่ณดายื่นมือออกไปเหมือนจะคว้าเขาไว้ "แต่ณดารักคุณ ณดาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ อย่าทิ้งณดาไปเลยนะคะ" เสียงเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง "อยู่ไม่ได้ก็ไปตายซะ....รำคาญ อย่ามาคร่ำครวญให้ฉันได้ยินอีก..." คำพูดของเขาเย็นเฉียบ ราวกับดาบที่ฟันซ้ำลงในหัวใจที่เปราะบาง "อึก..อึก... ทำไมคุณถึงใจร้ายกับณดาขนาดนี้คะ" เธอก้มหน้าร้องไห้ มือปิดปากแน่นราวกลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่ให้หลุดออกมา "ตลอดสองปี คุณไม่รู้สึกอะไรกับณดาบ้างเลยเหรอ" "ไม่....เธอกับฉันต่างคนต่างหาผลประโยชน์ ฉันใช้เงินซื้อร่างกายเธอ..เพื่อบำเรออารมณ์ทางเพศ เธอใช้ร่างกายแลกเงินก็เท่านั้น ไม่ต่างจากพวกผู้หญิงที่ฉันไปซื้อกินตามผับบาร์" ทุกคำจากปากเขาเปรียบดั่งมีดที่ปักซ้ำลงในใจเธอ "คุณคิดแบบนั้นเหรอคะ..." เสียงเธอแผ่วเบา ร่างกายสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้น "ระหว่างเธอกับฉัน เปรียบเสมือนผู้ซื้อกับผู้ขาย ฉันต้องคิดกับเธอยังไงเหรอณดา หรือเธอคิดว่าคนที่เพียบพร้อมแบบฉันจะเอาผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้า ไม่มีชาติตระกูล ไม่มีการศึกษามาเป็นคู่ชีวิต...หึ...ไม่มีทาง.." คำพูดของเขาราวกับตราประทับสุดท้ายที่ตอกย้ำว่าเธอไม่มีค่าพอแม้แต่จะฝัน "ค่ะ...ณดาเข้าใจแล้ว...ความรักมันไม่สำคัญอะไรกับคุณใช่ไหมคะ..ชื่อเสียง เงินทองเท่านั้นสินะ" เธอฝืนยิ้มทั้งน้ำตา เสียงแหบพร่าเหมือนคนใกล้หมดลมหายใจ ได้แต่ก้มหน้า น้ำตาหยดลงบนฝ่ามือ ราวกับใจเธอหลุดสลายไปพร้อมคำว่า "ไร้ค่า" ที่เขาได้ประทับไว้ "เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว มาทำหน้าที่ของเธอต่อ...ฉันมีเวลาไม่มาก.." "อ๊ะ.....อื้ออ~~~~ "อื้ม ~~~~ ฉันชอบร่างกายเธอนะณดา อ๊าาา... ณดานอนนิ่งให้เพลิงตักตวงความสุขจากร่างกายเธอให้สมใจ น้ำในตาไหลนองไม่ขาดด้วยความรู้สึกที่ยับเยินป่นปี้ ดังคนเอามีดแหลมคมมาเฉือนหัวใจเธอจนเลือดไหลนองเต็มพื้น เธอรักเขาหมดหัวใจ แต่เขาคิดกับเธอเพียงแค่ "ผู้ซื้อ กับ ผู้ขาย" เธออยู่กับเขามานานสองปี ด้วยเหตุที่ว่าน้องสาวแท้ๆอายุเพียง 8 ขวบ พิการขาเดินไม่ได้มาตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุ พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตเมื่อเธออายุ 23 ปี เธอไม่ได้เรียนต่อ จบการศึกษาเพียง ม.6 เท่านั้น เมื่อสองปีก่อนเธอจำเป็นต้องใช้เงินในการผ่าตัดไขกระดูกให้น้องสาว มันเป็นเงินจำนวนมาก ซึ่งเธอไม่สามารถหามาได้ทันภายในระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ แม่เลี้ยงอันดา ผู้ที่เคยให้งานกับเธอจึงเสนอขายเธอให้กับคุณเพลิง ด้วยเหตุที่ว่าคุณเพลิงถูกชะตากับเธออย่างมาก ต้องการซื้อเธอในราคาที่สูง เธอจำเป็นต้องหาเงินมารักษาชีวิตของน้องสาว จึงยอมตกลง ตั้งแค่วันนั้น ณดาก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิงของคุณเพลิง.....เขาเลี้ยงดูเธอแบบลับๆ ซื้อคอนโดให้ ซื้อทุกอย่างให้แม้เธอไม่ได้ร้องขอ โอนเงินให้เธอเดือนละ 500,000 บาท ส่วนน้องสาวก็จ้างให้มีพยาบาลและพี่เลี้ยงมาดูแล....แต่มาวันนี้เขาเอ่ยตัดความสัมพันธ์กับเธอ...และทุกถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากปากเขา ทำเธอเจ็บช้ำน้ำใจอยู่ไม่น้อย... "ฉันจะให้เงินเธอ 10 ล้านบาท เพื่อไปตั้งตัว และอย่าติดต่อกับฉันอีก "ขอเวลาให้ณดา..ทำใจหน่อยได้ไหมคะ "ฉันให้เวลาจนถึงสิ้นเดือนนี้...หลังจากนั้นเธอต้องเก็บข้าวของออกจากที่นี่ และไม่ต้องติดต่อฉันอีก "สิ้นเดือน แปลว่าเหลือเวลาอีก 5 วันสินะ ระหว่างนี้คุณช่วยใจดีกับณดาหน่อยได้ไหมคะ ก่อนจากไปณดาอยากจดจำแต่สิ่งดีดี "หึ...ไม่มีอะไรให้จดจำ...ไปแล้วก็ไม่ต้องหลงเหลืออะไรไว้อีก...ฉันไม่อยากจดจำคนแบบเธอ "แม้แต่ความทรงจำดีดีคุณก็ไม่ยอมให้นะคะ..... เพราะเธอเกิดมาไร้ค่า ไร้ราคา เขาคงอับอาย...ถ้ามีคนรู้ว่าเลี้ยงผู้หญิงอย่างเธอไว้ในบ้าน ณดาเข้าใจดี ว่าในสายตาของเขา...เธอเป็นได้แค่นางบำเรอ ไม่ใช่คนที่คู่ควรจะยืนเคียงข้าง และเมื่อเขาเอ่ยปากไล่...เธอก็จะไป ไปอย่างคนไร้ที่มา ไร้ที่ไป แต่ก่อนจะไป...ณดาขอเพียงอย่างเดียว ขอเก็บทุกห้วงเวลาที่เคยมีความสุขไว้กับเขา แม้จะถูกซื้อ ถูกเหยียดหยาม ถูกทำลายความรู้สึก... แต่หัวใจของเธอ...เคยรักเขา รักผู้ชายใจร้าย...ที่ชื่อ “เพลิง”