" ซื้อกิน "
1480 คำ
"อื้ออออ. ~~~....
"อ๊ะ.....จะ..เจ็บค่ะ
"อื้มมม~~~
"ตับบบ...ตับบบบ..ตับบบบ ~~~
"อ๊ะ...อ๊ะ..~~ อื้ออ
"บะ..เบา..หน่อย...อื้อออ..อ๊าาา
"อ๊าา...เธอแม่งโคตรฟิต...ตอดดีซะมัด...อ๊าา
"ตับบบ...ตับบบ...ตับบบ ~~~
"จ๊วบบบ...จ๊วบบบ..จ๊วบบบ..
"อ๊ะ..อย่ากัดหัว...อื้ออออ..~~~
"จะ..เจ็บบ...อ๊ะ..อ๊ะ..อื้อออ..
"โอ้ววววว...เอาโคตรมัน..อืมมม...อ๊าาา
"จะแตก...แล้ว...
"ตับบบ..ตับบบ..ตับบบ
"อื้ออออ..คะ..คุณ....อื้อ...อ๊ะ..อ๊ะ...
"ตับบ..ตับบ..ตับบบ... โอ๊ววว..
"กรี๊ดดด/อ๊าาาา
@หลังเสร็จกิจกรรมอย่างว่า
ในห้องชุดหรูยามค่ำคืน มีเพียงแสงไฟสลัวจากโคมตั้งพื้นสาดลงบนพื้นไม้ ปล่อยเงาของทั้งสองทอดทาบทับกันบนพรมสีหม่น เสียงแอร์ทำงานเบาๆ ขับกล่อมความเงียบที่กำลังปกคลุมราวจะกลืนกินลมหายใจของผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งก้มหน้า เปลือยกายห่มเพียงผ้าห่มผืนบาง ร่างกายยังสั่นไหวจางๆ จากกิจกรรมที่เพิ่งสิ้นสุดไป ชายหนุ่มโยนซองเงินสีน้ำตาลหนาลงบนโต๊ะกระจกเสียงดัง เพล้ง
"นี่ค่าตัวเธอ...ห้าแสน...คงจะพอสำหรับใช้ในการรักษาน้องสาวพิการของเธอ"
เสียงเรียบนิ่งไร้เยื่อใย ตัดขาดทุกความรู้สึกใดๆ ดวงตาคมกริบของเขามองตรงมาอย่างเย็นชา ไม่มีแม้แต่แววเมตตา หญิงสาวก้มหน้า มือสั่นระริกก่อนจะยื่นมารับซองนั้น ใจบีบรัดแน่นเหมือนจะขาด
"ขอบคุณคะ..." เสียงของเธอแผ่วเบา ดวงตาคลอด้วยน้ำตาที่กำลังจะหลั่งริน ชายหนุ่มลุกขึ้น ยืนพิงกรอบหน้าต่างสูง มองท้องฟ้ามืดครึ้มเบื้องนอกก่อนพูดออกมาทั้งที่ยังหันหลังให้
"อีกสองสัปดาห์เตรียมเก็บข้าวของเครื่องใช้ของเธอย้ายออกจากที่นี่..ฉันจะหาที่อยู่ใหม่ให้..." ณดาเงยหน้าช้าๆ ดวงตาสั่นระริกอย่างไม่เข้าใจ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสับสน
"ทำไมเหรอคะ....ทำไมณดาต้องเก็บด้วย"
ชายหนุ่มหันกลับมา แววตาไร้แววรู้สึก หยิ่งยโส และเด็ดขาด "ฉันไม่ได้มีหน้าที่ตอบคำถามของเธอ...ฉันแค่บอกให้เธอรู้ว่าต่อไปนี้ ฉันคงไม่ได้เลี้ยงดูปูเสื่อเธอเหมือนก่อน..."
"หมายความว่าคุณเพลิง..จะเลิกกับณดาเหรอคะ" เสียงของเธอสั่นพร่า น้ำตาเริ่มเอ่อคลอริมขอบตา ร่างบางลุกขึ้นนั่งเต็มตัว จับผ้าห่มไว้แน่นราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้าย
"ฉันไม่เคยคบกับเธอ....อย่าลืมตัวว่าเธอมันแค่นางบำเรอที่ฉันเลี้ยงดูไว้ เพื่อสนองความต้องการทางเพศก็เท่านั้น" คำพูดของเขาเย็นยะเยือก กรีดลึกลงไปในใจของหญิงสาว เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นสะอื้น
"ค่ะ..ณดาไม่เคยลืม..ไม่ลืมว่าคุณเพลิง...ซื้อณดามาจากแม่เลี้ยง...ไม่เคยลืมว่าณดาเป็นใคร.." เสียงของเธอเหมือนคนยอมแพ้ ดวงตาแดงช้ำแต่ยังมองเขาอย่างเว้าวอน
"ไม่ลืมก็ดี..เข้าใจอะไรง่ายๆก็ดีจะได้ไม่ต้องเสียเวลา" คำพูดเฉือดเฉือนถูกปล่อยออกมาง่ายดายราวกับเขาไม่ได้มองว่าเธอมีหัวใจเลยแม้แต่นิด
"คุณเพลิงอย่าเลิกกับณดาได้ไหมคะ...ณดารักคุณ..อยากอยู่ดูแลคุณ" เธอคุกเข่าลงต่อหน้าเขาอย่างสิ้นทิ้งศักดิ์ศรี ดวงตาเปียกชื้นจับจ้องใบหน้าที่เธอรักเหลือเกิน
"รักฉัน ?... หึ..แต่ฉันไม่เคยรักคนไร้ค่าแบบเธอ..อย่าฝันให้ไกลเกินตัวเลยณดา.." น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูแคลน สายตาคมกริบจ้องเธอเหมือนมองสิ่งไร้ค่า
"คุณจะทิ้งณดา..." เสียงเธอสะอื้น น้ำตาร่วงเผาะลงบนพรมข้างเท้าเขา มือเล็กกำแน่นสั่นเทิ้ม
"ฉันยอมรับนะ ว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันเลี้ยงดูมานานถึงสองปี แต่ตอนนี้ฉันไม่ต้องการเธอแล้ว...เธอก็ควรจะไป" ชายหนุ่มก้าวถอยออกห่างอย่างเบื่อหน่าย ขณะที่ณดายื่นมือออกไปเหมือนจะคว้าเขาไว้
"แต่ณดารักคุณ ณดาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ อย่าทิ้งณดาไปเลยนะคะ" เสียงเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
"อยู่ไม่ได้ก็ไปตายซะ....รำคาญ อย่ามาคร่ำครวญให้ฉันได้ยินอีก..." คำพูดของเขาเย็นเฉียบ ราวกับดาบที่ฟันซ้ำลงในหัวใจที่เปราะบาง
"อึก..อึก... ทำไมคุณถึงใจร้ายกับณดาขนาดนี้คะ" เธอก้มหน้าร้องไห้ มือปิดปากแน่นราวกลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่ให้หลุดออกมา
"ตลอดสองปี คุณไม่รู้สึกอะไรกับณดาบ้างเลยเหรอ"
"ไม่....เธอกับฉันต่างคนต่างหาผลประโยชน์ ฉันใช้เงินซื้อร่างกายเธอ..เพื่อบำเรออารมณ์ทางเพศ เธอใช้ร่างกายแลกเงินก็เท่านั้น ไม่ต่างจากพวกผู้หญิงที่ฉันไปซื้อกินตามผับบาร์" ทุกคำจากปากเขาเปรียบดั่งมีดที่ปักซ้ำลงในใจเธอ
"คุณคิดแบบนั้นเหรอคะ..." เสียงเธอแผ่วเบา ร่างกายสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้น
"ระหว่างเธอกับฉัน เปรียบเสมือนผู้ซื้อกับผู้ขาย ฉันต้องคิดกับเธอยังไงเหรอณดา หรือเธอคิดว่าคนที่เพียบพร้อมแบบฉันจะเอาผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้า ไม่มีชาติตระกูล ไม่มีการศึกษามาเป็นคู่ชีวิต...หึ...ไม่มีทาง.." คำพูดของเขาราวกับตราประทับสุดท้ายที่ตอกย้ำว่าเธอไม่มีค่าพอแม้แต่จะฝัน
"ค่ะ...ณดาเข้าใจแล้ว...ความรักมันไม่สำคัญอะไรกับคุณใช่ไหมคะ..ชื่อเสียง เงินทองเท่านั้นสินะ" เธอฝืนยิ้มทั้งน้ำตา เสียงแหบพร่าเหมือนคนใกล้หมดลมหายใจ ได้แต่ก้มหน้า น้ำตาหยดลงบนฝ่ามือ ราวกับใจเธอหลุดสลายไปพร้อมคำว่า "ไร้ค่า" ที่เขาได้ประทับไว้
"เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว มาทำหน้าที่ของเธอต่อ...ฉันมีเวลาไม่มาก.."
"อ๊ะ.....อื้ออ~~~~
"อื้ม ~~~~ ฉันชอบร่างกายเธอนะณดา อ๊าาา...
ณดานอนนิ่งให้เพลิงตักตวงความสุขจากร่างกายเธอให้สมใจ น้ำในตาไหลนองไม่ขาดด้วยความรู้สึกที่ยับเยินป่นปี้ ดังคนเอามีดแหลมคมมาเฉือนหัวใจเธอจนเลือดไหลนองเต็มพื้น เธอรักเขาหมดหัวใจ แต่เขาคิดกับเธอเพียงแค่ "ผู้ซื้อ กับ ผู้ขาย"
เธออยู่กับเขามานานสองปี ด้วยเหตุที่ว่าน้องสาวแท้ๆอายุเพียง 8 ขวบ พิการขาเดินไม่ได้มาตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุ พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตเมื่อเธออายุ 23 ปี เธอไม่ได้เรียนต่อ จบการศึกษาเพียง ม.6 เท่านั้น
เมื่อสองปีก่อนเธอจำเป็นต้องใช้เงินในการผ่าตัดไขกระดูกให้น้องสาว มันเป็นเงินจำนวนมาก ซึ่งเธอไม่สามารถหามาได้ทันภายในระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ แม่เลี้ยงอันดา ผู้ที่เคยให้งานกับเธอจึงเสนอขายเธอให้กับคุณเพลิง ด้วยเหตุที่ว่าคุณเพลิงถูกชะตากับเธออย่างมาก ต้องการซื้อเธอในราคาที่สูง เธอจำเป็นต้องหาเงินมารักษาชีวิตของน้องสาว จึงยอมตกลง ตั้งแค่วันนั้น ณดาก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิงของคุณเพลิง.....เขาเลี้ยงดูเธอแบบลับๆ ซื้อคอนโดให้ ซื้อทุกอย่างให้แม้เธอไม่ได้ร้องขอ โอนเงินให้เธอเดือนละ 500,000 บาท ส่วนน้องสาวก็จ้างให้มีพยาบาลและพี่เลี้ยงมาดูแล....แต่มาวันนี้เขาเอ่ยตัดความสัมพันธ์กับเธอ...และทุกถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากปากเขา ทำเธอเจ็บช้ำน้ำใจอยู่ไม่น้อย...
"ฉันจะให้เงินเธอ 10 ล้านบาท เพื่อไปตั้งตัว และอย่าติดต่อกับฉันอีก
"ขอเวลาให้ณดา..ทำใจหน่อยได้ไหมคะ
"ฉันให้เวลาจนถึงสิ้นเดือนนี้...หลังจากนั้นเธอต้องเก็บข้าวของออกจากที่นี่ และไม่ต้องติดต่อฉันอีก
"สิ้นเดือน แปลว่าเหลือเวลาอีก 5 วันสินะ ระหว่างนี้คุณช่วยใจดีกับณดาหน่อยได้ไหมคะ ก่อนจากไปณดาอยากจดจำแต่สิ่งดีดี
"หึ...ไม่มีอะไรให้จดจำ...ไปแล้วก็ไม่ต้องหลงเหลืออะไรไว้อีก...ฉันไม่อยากจดจำคนแบบเธอ
"แม้แต่ความทรงจำดีดีคุณก็ไม่ยอมให้นะคะ.....
เพราะเธอเกิดมาไร้ค่า ไร้ราคา เขาคงอับอาย...ถ้ามีคนรู้ว่าเลี้ยงผู้หญิงอย่างเธอไว้ในบ้าน ณดาเข้าใจดี ว่าในสายตาของเขา...เธอเป็นได้แค่นางบำเรอ ไม่ใช่คนที่คู่ควรจะยืนเคียงข้าง และเมื่อเขาเอ่ยปากไล่...เธอก็จะไป ไปอย่างคนไร้ที่มา ไร้ที่ไป แต่ก่อนจะไป...ณดาขอเพียงอย่างเดียว ขอเก็บทุกห้วงเวลาที่เคยมีความสุขไว้กับเขา แม้จะถูกซื้อ ถูกเหยียดหยาม ถูกทำลายความรู้สึก...
แต่หัวใจของเธอ...เคยรักเขา รักผู้ชายใจร้าย...ที่ชื่อ “เพลิง”
- ผู้เขียน
