นานะรีบตื่นไปทำงานแต่เช้าตรู่ด้วยความรู้สึกเจ็บกระจายไปทั่วทุกส่วนของร่าง แต่เธอก็พาตัวเองมาถึงที่ทำงานคนแรกทุกวัน พลางนั่งถึงเรื่องเมื่อคืนที่ตัดสินใจทำอะไรลงไปแล้วก็เริ่มหน้าร้อนผะผ่าวขึ้น
ย้อนไปตอนที่เสร็จกิจกรรมที่เร่าร้อนเธอก็รีบประคองร่างตัวเองหนีกลับมาที่ห้อง โดยไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายจะจำอะไรได้ เพราะว่าตอนออกมาเขาก็หลับสนิทเสียแล้ว
"มาเช้าเชียวแก" มะปรางที่ตามหลังมาติด ๆ รีบว่าก่อนจะนั่งลง พอโน้มหน้ามองเพื่อนสนิทใกล้ ๆ เธอก็เห็นถึงความแปลกไปจนต้องขมวดคิ้วยุ่ง
"อะไรของแก" นานะขยับเก้าอี้ถอยออกมา ก่อนจะหลบใบหน้าไม่มองคนพยายามจับผิด
"แกหน้าซีด ๆ นะ พับคอเสื้อหน่อยไหมจะได้หายใจสะดวก"
"อย่า!!" นานะรีบถอยหนีคนที่ว่าจบก็พยายามจะพับเสื้อคอเต่าของเธอ ทั้งยังปฏิเสธเสียงดังแข็งทำเอามะปรางตกใจถอยหนีแทบไม่ทัน
"เอ่อ…ขะ ขอโทษ คือฉันหนาว" นานะยิ้มแหย่ ๆ ความจริงเธอไม่ได้หนาวอย่างที่พูด แต่เพร
