ฉันกำลังนั่งมองและฟังเสียงคนสองคนที่กำลังหัวเราะคิกคักตรงสวนหย่อมข้างบ้านในตอนเย็นที่ให้ความร่มรื่น ใช่...นั้นคือเสียงของไคเรนและคุณไคโรสองพ่อลูกที่กำลังเตะบอลด้วยกันอย่างสนุกสนาน ฟังไม่ผิดพวกเขากำลังเตะบอลเล่นกีฬาแมน ๆ ตามประสาผู้ชายเล่นกัน ส่วนฉันผู้เล่นไม่เป็นจึงนั่งมองแล้วก็หัวเราะตามไปด้วย ตอนนี้ก็เกือบหนึ่งเดือนแล้วที่ฉันรับหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงจำเป็น ความสัมพันธ์ของพวกเขากำลังดีขึ้นเรื่อย ๆ ดีจนฉันเองก็รู้สึกมีความสุขตามไปด้วย จบงานนี้ก็คงไม่มีอะไรต้องห่วงไคเรนอีกแล้ว
"สนุกไหมครับ" ฉันยื่นน้ำดื่มให้ไคเรนที่วิ่งมาหา พวงแก้มเล็กเป็นสีแดงระเรื่อจากการวิ่งเล่นกลางแจ้งแต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าก็ฉายรอยยิ้มมีความสุขไปด้วย
"สนุกครับ" ตามหลังลูกชายคนเป็นพ่อของเขาที่วิ่งตามมาติด ๆ
"น้ำค่ะ" ฉันจึงยื่นน้ำให้ด้วย คุณไคโรก็รับมาดื่มในทันที
"เหงื่อท่วมหมดแล้ว ทำไมไม่เช็ดล่ะคะ" ฉันถามเด็กวัยสี่ขวบท
