ใช้เวลาเกือบสองอาทิตย์กว่าหมอจะอนุญาตให้กลับมารักษาตัวต่อที่บ้านได้ พันแสงอาการดีขึ้นมากทว่าต้องระมัดระวังและดูแลแผลที่เพิ่งผ่านการผ่าตัดมา
“แผลเต็มตัวไปหมดเลยค่ะ”
คนตัวเล็กจ้องมองเรือนร่างท่อนบนที่เปลือยเปล่าของมาเฟียหนุ่ม แผลเก่ายังไม่ทันหายดีก็มีบาดแผลใหม่ปรากฏขึ้นให้เห็น มือเล็กค่อยๆ ยกขึ้นลูบสัมผัสมันแผ่วเบาเพื่อปลอบประโลม
“เดี๋ยวก็หายแล้ว”
“ตรงนี้ทิวาเป็นคนทำใช่ไหมคะ”
ชี้ไปยังลำแขนกำยำที่ครั้งหนึ่งเธอเคยทุบตีเขาเพราะไม่ทราบว่าคนตรงหน้าบาดเจ็บอยู่ น้ำเสียงอ่อนเอ่ยขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิดทำเอาชายหนุ่มรั้งเอวเล็กมาสวมกอดไว้แน่น
“อย่าโทษตัวเอง”
“เจ็บมากไหมคะ”
“โดนเมียเกลียดเจ็บกว่าอีก”
เจ็บเจียนตาย...
ทิวายื่นใบหน้าจูบริมฝีปากมาเฟียหนุ่มหลังได้ยินแบบนั้น มองเห็นความหวาดกลัวในแววตาของเขาก็ทำหัวใจกระตุกถี่ขึ้นมา ก่อนที่ร่างเล็กจะถูกรั้งให้นั่งลงบนหน้าตักแกร่ง
“อย่าคิดมาก เฮียสมคว
