บำเรอรักบ่วงหัวใจ

การพบเจอ

ฝนปรอยเบาๆ ในยามบ่าย สายลมหนาวของลอนดอนพัดผ่านบริเวณทางเดินของหอพักนักศึกษา แทนคุณยืนอยู่หน้าประตูห้องของเพียงดาว มือหนายกขึ้นเหนือกริ่งที่ติดอยู่บนประตู

หัวใจของเขาเต้นแรงเหมือนกับจะทะลุอก เสียงฝีเท้าและลมหายใจของตัวเองดังชัดในหัว เสียงฝนกระทบหลังคาเหล็กเพิ่มความตึงเครียดให้กับช่วงเวลานี้เขากดกริ่งครั้งแรก เสียงแหลมก้องในทางเดินเงียบๆ แต่ไม่มีใครออกมาตอบ แทนคุณเม้มริมฝีปาก กำหมัดแน่นก่อนกดอีกครั้ง คราวนี้เสียงดังก้องขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ยังไม่มีใครตอบกลับ

“เอื้อย อยู่มั้ย” เขาพึมพำในใจ น้ำเสียงทุ้มต่ำปนความเจ็บปวด เขายืนเงียบรอ ไม่กล้าเปล่งเสียงออกไป ด้วยกลัวว่าถ้าเธอรู้ว่าเป็นเขาเธอจะไม่ยอมเปิดประตู เขาไม่รู้ว่าหัวใจตัวเองกำลังสั่นด้วยความตื่นเต้นหรือความโกรธ จังหวะหัวใจที่เต้นแรงทุกครั้งเหมือนจะเป็นสัญญาณว่าเขาใกล้จะพบเธอเต็มที สายตาคมกวาดมองประตูรอบๆ และบริเวณหอพัก เขาต้องมั่นใจว่าเพียงดาวอยู่ในห้องนี้จริงๆ

“ไม่ว่าพี่จะต้องรอเอื้อนนานแค่ไหนอีกกี่ชั่วโมงพี่ก็จะรอ” แทนคุณกระซิบเบาๆ แววตาแข็งกร้าวเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น คราวนี้เขาไม่ได้กดกริ่งอีกต่อไปแล้ว เขาเปลี่ยนเป็นเคาะประตูแทน ด้วยเพราะว่าเขามั่นใจว่าเธออยู่ในห้อง

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างแรงกว่าเดิม เพียงดาวที่นั่งอยู่บนโซฟากับแก้วชาร้อนๆ ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูอย่างระมัดระวัง เพราะเธอคิดว่าเป็นพนักงานส่งอาหาร ที่เธอได้สั่งอาหารเอาไว้

“อ้อ… อาหารมาส่งแล้วเหรอ” เพียงดาวยิ้มเล็กๆ แต่เพียงเราก็ประหลาดใจเป็นอย่างมาก เพราะเขาไม่ได้มีถุงอาหาร ที่เธอสั่ง ตอนนี้ชายหนุ่มคนนั้นยังก้มหน้าอยู่ มันทำให้เพียงดาวประหลาดใจมาก

“เอื้อย…” แทนคุณยืนสงบนิ่ง สายตาคมจับจ้องเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำหลุดออกมาเพียงเบาๆ น้ำเสียงของเขาพร้อมกับใบหน้าที่เงยขึ้นพร้อมกันมันทำให้เพียงดาว ตกใจเป็นอย่างมาก คู่หมั้นของเธอเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เขาตามหาตัวเธอจนเจออย่างงั้นเหรอ

"พี่แทนมาที่นี่ทำไม" เพียงดาวเลิกคิ้วเล็กน้อย มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างแปลกใจ เธอก็บอกเจตนารมณ์กับบิดามารดาชัดเจน บิดามารดาของเธอไม่ได้บอกเขาอย่างนั้นหรือ เขาจะตามเธอมาทำไมเธอไม่มีอะไรที่ต้องคุยกับเขา เธอทนเป็นคู่หมั้นของเขา ทั้งที่เธอเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น มาตอนนี้มันถึงเวลาที่เธอจะประกาศอิสรภาพแล้ว ต่อให้เขาพูดยังไงเธอก็ไม่มีวันแต่งงานกับเขา