“เอื้อย… เธอต้องกลับเมืองไทย พี่จะไม่ปล่อยให้เธออยู่ที่นี่คนเดียว” เสียงทุ้มต่ำสั่นสะเทือนผนังห้องสะท้อนความเข้มข้นของคำพูด
"เอื้อยบอกแล้วไงว่าเอื้อยไม่กลับ เอื้อยเลือกที่จะเรียนต่อที่นี่แล้ว เอื้อยก็ไม่มีวันแต่งงานกับพี่"
เพียงดาวถอยหลัง กำมือแน่น สีหน้าเรียบเฉยแต่ตาเต็มไปด้วยไฟแห่งความตั้งใจ
"พี่ไม่มีทางปล่อยเอื้อยอยู่ที่นี่หรอก อย่าฝันไปเลย" แทนคุณชะงักไปครู่หนึ่งแล้วพ่นลมหายใจแรง
"เอื้อยไม่สนใจ เอื้อยไม่ใช่เด็กอีกต่อไป เอื้อยมีสิทธิ์เลือกชีวิตของเอื้อยเอง การแต่งงานโดยการบังคับเอื้อยไม่เอา" เพียงดาวยืนตัวตรง มือกำเสื้อแน่น
"เอื้อย เธอคิดว่าพี่จะยอมหายไปจากชีวิตเธอง่ายๆ งั้นเหรอ พี่เป็นคู่หมั้นของเธอนะพี่จะไม่ยอมให้เธอหนีพี่ตลอดชีวิตแบบนี้หรอก" แทนคุณก้าวเข้าใกล้เธออีกครั้ง ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธและความเจ็บปวด
"ถ้าพี่คิดว่าการบังคับเอื้อยจะทำให้เอื้อยอยู่กับพี่พี่คิดผิด เอื้อยเลื
