"เอื้อยเกลียดพี่ที่สุด เอื้อยจะไม่มีวันญาติดีกับพี่" เพียงดาวหลับตาลง กำมือแน่น ยังคงเถียงเสียงสั่น
"ไม่ว่าเอื้อยจะโกรธจะเกลียดพี่แค่ไหน พี่ก็จะพาเอื้อยกลับ สักวันเอื้อยก็ต้องเข้าใจพี่ ถึงแม้ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม" แทนคุณถอนหายใจยาว มือหนายกขึ้นลูบผมของเธอเบาๆ แม้จะ พยายามดันร่างคนที่ต้องการนี้จากรถตลอดเวลาอยู่ แต่ในที่สุดเขาก็สามารถล็อคประตูแล้ววิ่งไปที่ฝั่งคนขับอย่างรวดเร็ว
รถเคลื่อนออกจากหอพักในค่ำคืนนี้ที่สายฝนโปรยปราย แต่ภายในรถเต็มไปด้วยความตึงเครียด และความรู้สึกที่ยังไม่อาจคลี่คลาย
รถยนต์คันหรูเคลื่อนฝ่ารถติดของลอนดอนไปยังสนามบิน แทนคุณนั่งหลังพวงมาลัย ดวงตาคมจ้องถนนตรงหน้า มือข้างหนึ่งยังคงพยุงเอวของเพียงดาวเอาไว้ น้ำเสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความเด็ดขาด
"ไม่ว่ายังไง คืนนี้พี่ก็จะพาเอื้อยกลับเมืองไทยให้ได้" เขาพูดเสียงเข้ม แววตาไม่ลังเลแม้แต่น้อย
"เอื้อยบอกแล้วไงว่าเอื้อยไม่ไ
