"ขวัญไม่เคยต้องการอะไรจากพี่ พี่รู้ไหมว่าขวัญต้องใช้ความอดทนแค่ไหน ที่ต้องอยู่กับคนบ้าอำนาจแบบพี่" หญิงสาวพูดออกไปด้วยความโกรธและน้อยใจที่มีอยู่เต็มอก น้ำตาใสๆ เริ่มรินไหลออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ ภาพที่ชายหนุ่มทำเหมือนไม่เคยรู้จักเธอต่อหน้าคนอื่น ภาพชายหนุ่มกำลังกกกอดคนอื่นที่ไม่ใช่เธอค่อยๆ แล่นเข้ามาในหัวทีละช็อตจนมันปวดหนึบที่อกข้างซ้ายบีบรัดจนเธอต้องเปล่งความอัดอั้นนั้นออกมา
"ฮึก..ขวัญก็มีความรู้สึก ขวัญมีชีวิตของขวัญ ขอร้อง ปล่อยขวัญสักที พี่เลิกเอาคลิปบ้านั้นมาขู่ขวัญสักที" เสียงสะอื้นปล่อยออกมาพร้อมกับความในใจเอ่ยกับคนตรงหน้าด้วยสีหน้าอ้อนวอน
"..." มาเฟียหนุ่มนิ่งเงียบเบือนหน้าไปอีกทางพยายามเก็บไฟร้อนที่สุ่มอยู่ในอกรอเวลาที่จะระเบิดออกมาในขณะที่หญิงสาวร้องไห้น้ำตาเต็มพวงแก้ม
"ขวัญแค่อยากมีชีวิตเหมือนคนอื่นทั่วไป อยากมีคนที่เขาให้สถานะขวัญมากกว่าคู่นอนคนหนึ่ง"
"หึ ทำไม? เธอเจอคนนั้นแล้วหรือไง มันรู้ไหมล่ะว่าเธอมีความสัมพันธ์อะไรกับฉัน" ชายหนุ่มหันมาพูดคำนั้นด้วยน้ำเสียงเรียบแสยะยิ้มออกมากับประโยคหลังที่พูดออกมาด้วยความโกรธเคืองและสติที่ขาดผึ่งในที่สุด
"..." หญิงสาวเงยหน้าไปมองใบหน้าคมด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
"ได้กับมันกี่ครั้งแล้วล่ะ เด็ดสู้ฉันได้หรือเปล่า" เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเงียบไปเขาจึงเป็นคนที่พูดต่อแสยะยิ้มมองคนตรงหน้าอย่างต่อเนื่อง
"... ค่ะ เด็ดมาก เด็ดมากกว่าพี่หลายร้อยเท่า" หญิงสาวชะงักไปชั่วครู่ ปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ ลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับชายหนุ่มอย่างไม่นึกกลัว คำพูดดูถูกของเขายิ่งทำให้ก้อนเนื้อข้างซ้ายบีบรัดจนแทบจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ แต่มันไม่ควรแสดงออกมาเวลานี้ ร่างบางเอ่ยตอบออกไปด้วยแววตาแข็งกร้าวแสยะยิ้มออกมาตามเขาซ่อนความรู้สึกเจ็บนั้นเอาไว้
"งั้นเหรอ!?" ชายหนุ่มมองใบหน้าเรียวนิ่งแววตาดุดันความขุ่นเคืองที่อัดอั้นมันไว้กลับพังลงเมื่อหญิงสาวร่างบางพูดประโยคนั้นออกมา
"พี่จะทำอะไร" เธอถามออกไปเมื่อร่างหนาค่อยๆ ลุกเดินออกมาหาเธอ
"ทำไม? กลัวเหรอ" เขาแสยะยิ้มมุมปากแล้วค่อยๆ ก้าวเดินไปหาหญิงสาวจนอีกฝ่ายเดินถอยหลังไปจนติดกับกำแพงหนาของห้อง
"ออกไปพี่วิน..." มือหนาสองข้างยกมากันร่างบางพลางก้มต่ำไปมองคนตัวเล็กที่พยายามดันแผงอกหนา แต่แรงบอบบางของเธอไม่ได้ทำให้คนตัวโตขยับเขยื้อนตัวสักนิด
"หึ! ฉันบอกเธอแล้วไงว่าถ้าฉันไม่เบื่อเธอก็ไปไหนไม่ได้" จบประโยคนั้นชายหนุ่มตรงหน้าใช้มือข้างขวาบีบแก้มบางให้เงยหน้าไปหาเขาแล้วกดจูบประทับริมฝีปากบางทันที มือเล็กสองข้างได้แต่ดันแผงอกหนาโดยที่ริมฝีปากไม่ได้ให้ความร่วมมือกับเขาสักนิด
"อ่อย อันเอ็บ (ปล่อย ขวัญเจ็บ)" ปากเล็กได้แต่พูดออกมาในลำคอเพราะมือใหญ่ยังคงบีบปากและกดจูบเธอไว้อย่างนั้น น้ำใสๆ จากดวงตาเริ่มไหลอีกครั้งเมื่อความเจ็บที่พวงแก้มเริ่มเพิ่มมากขึ้น
"อื้อออ...อ่อย (ปล่อย)" เสียงสะอื้นที่พยายามปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้ลิ้นร้อนของเขาได้เข้ามาในโพรงปากของเธอแต่เขากลับใช้จังหวะที่หญิงสาวนั้นพยายามพูดห้ามเขาสอดลิ้นเข้ามาโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว
เขาปล่อยมือออกจากแก้มขาวนวลที่ตอนนี้เริ่มแดงตามแรงบีบของเขาแต่ยังคงเชยชิมความหวานในโพรงปากของเธอจนคนตัวเล็กเริ่มหายใจไม่ทัน
คนตัวสูงที่เริ่มรู้สึกว่ามือเล็กของเธอที่กำลังทุบแผงอกเริ่มอ่อนแรงลงจึงได้สติแล้วปล่อยปากบางให้เป็นอิสระ
"มันพึ่งเริ่มต้นเองสาวน้อย" ใบหน้าร้ายผุดรอยยิ้มแห่งความน่ากลัวลูบไปที่แก้มแดงช้ำพลางใช้นิ้วปาดน้ำตาให้เธอ คนตัวเล็กได้แต่สูดออกซิเจนเข้าในปอดด้วยแววตาแห่งความผิดหวังฉายบนใบหน้าพยายามดิ้นให้หลุดออกจากการเกาะกุม
"ปล่อยฉัน" หญิงสาวที่สะบัดแขนออกจากมือหนาที่กำลังฉุดกระชากเธอ แน่นอนว่าแรงคนตัวเล็กแบบเธอไม่ได้ทำให้เธอหลุดออกตามที่หวังไว้
ตุบบ!
ร่างเล็กถูกกระชากแล้วปล่อยลงบนเตียงนอนกว้างของเธอโดยฝีมือของชายหนุ่มใจร้ายที่กำลังใช้สายตาที่ยากจะคาดเดามองใบหน้าเรียวเรียบนิ่ง
"พี่มันเลว" เสียงเล็กเอ่ยออกไปแล้วจ้องใบหน้าคมอย่างไม่ละสายตา
"หึ" เขาหัวเราะในลำคอแล้วค่อยๆ คลานเข่าไปหาเธอ
ร่างเล็กเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่เคลื่อนไหวมาหาเธอจึงใช้จังหวะนั้นลงจากเตียงหมายจะหนีออกไป
หมับ!
ไม่ทันที่เท้าเล็กจะแตะพื้นมือหนาเอื้อมมาดึงมือเธออย่างรู้ทันจนคนตัวเล็กเสียหลักกลับมานอนในท่าเดิมโดยที่มีร่างหนาคร่อมตัวเธอไว้
"...เธอไม่มีวันหนีฉันพ้น!" เสียงทุ้มเอ่ยประโยคนั้นจบแล้วก้มลงไปซุกไซร้ ขบเม้มลำคอขาวเนียนของเธอทันที
Dreame - ขวัญใจบรรณาธิการ
พะยอมอธิษฐาน
แม่หมอแห่งซูโจว
เชลยรักท่านอ๋องอำมหิต
วิญญาณตามรัก
คุณหนูสิบเจ็ดตระกูลเจียง
พันธะร้าย..ดวงใจรัก
