มุกดารารู้สึกตัวอีกทีตอนเกือบพลบค่ำ เปลือกตาบางใสค่อยๆ เปิดขึ้น ร่างบางพยายามจะขยับตัวแต่ความหนักอึ้งแถวๆ บริเวณเอวทำให้หญิงสาวไม่อาจทำได้อย่างที่ใจต้องการ
“คุณเอเดรียน”
มุกดาราเรียกเจ้าของท่อนแขนแข็งแกร่งด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เพียงครู่เดียวคนที่หลับก็ลืมตาขึ้น มือหนาข้างหนึ่งทาบลงบนที่นอนคร่อมร่างเล็ก ยกตัวขึ้นสูง ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่ยังดูซีดเซียว
“ตื่นแล้วเหรอ หิวหรือเปล่า เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่”
มุกดาราตอบรับด้วยการพยักหน้าหงึกๆ เพราะตอนนี้หญิงสาวรู้สึกว่าลำคอของตนแห้งผาก และก็กำลังกระหายน้ำเป็นอย่างมาก
“ถ้างั้นก็ออกไปกินข้าวก่อน เธอมีไข้ กินข้าวแล้วกินยาแล้วค่อยมานอนต่อ”
“ค่ะ”
มุกดาราพยายามเค้นเสียงตอบอีกฝ่ายแม้จะดูแหบแห้งมากก็ตาม ร่างบางพยายามจะขยับตัวลงจากเตียง แต่เพราะความเมื่อยขบตามร่างกายที่ยังคงมีอยู่ ทำให้หญิงสาวไม่สามารถทำได้อย่างที่ใจต้องการ
“เดินไม่
