4.1
1059 คำ
โรงพยาบาล
เอเดรียนวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาที่แผนกห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล กวาดสายตามองจนกระทั่งพบเอรีน่านอนคุดคู้อยู่บนเตียง ร่างสูงไม่รั้งรอที่จะสาวเท้าเข้าไปหาน้องสาวทันที
“เอรีน่า”
“พี่เอเดรียน”
เสียงคุ้นเคยของคนเป็นพี่ชายทำให้เอรีน่าแล้วพลิกตัวกลับมา สีหน้าเหยเกกับอาการที่เอามือกุมท้องบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงจะปวดอยู่ไม่น้อย
แต่ถึงกระนั้นก็ยังดื้อดึงตามสไตล์คุณหนูเล็กของบ้าน
“ให้คุณหมอฉีดยาเถอะ เราจะได้หายปวดท้องไง”
“แต่พี่เอเดรียนก็รู้นี่คะว่าน้องไม่ชอบเข็มฉีดยา”
“ใครกันบ้างล่ะที่ชอบเข็มฉีดยา ไม่มีหรอกนะเอรีน่า แต่เพื่อการรักษามันก็เป็นสิ่งจำเป็น ไหนบอกว่าถ้าพี่มาแล้วจะยอมให้คุณหมอฉีดยาไง”
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นเอรีน่า ถ้าเราไม่ยอม พี่จะกลับบ้านแล้วปล่อยทิ้งเราไว้ที่นี่แหละ”
“พี่เอเดรียนใจร้าย น้องจะฟ้องพี่เอเรียส”
เอรีน่ากล่าวถึงพี่ชายอีกคนหนึ่งของเธอ ซึ่งตอนนี้ไปทำธุระที่ต่างประเทศ รวมถึงบิดามารดาของเธอก็ด้วยที่พากันไปเยี่ยมคุณตาคุณยายของเธอที่อิตาลี เพราะฉะนั้นตอนนี้ที่บ้านจึงเหลือเพียงเธอกับพี่ชายคนโตอย่างเอเดรียนเท่านั้น
“เฮอะ ให้เอเรียสมันรู้เรื่องที่เราดื้อบ้างก็ดีเหมือนกัน เผลอๆ มันน่ะจะคว้าเข็มฉีดยาจากมือหมอมาฉีดให้เราเสียเองล่ะไม่ว่า”
เอเดรียนอดจะกลั้วหัวเราะในลำคอเสียไม่ได้ ระหว่างเขากับน้องชายที่ห่างกันห้าปีอย่างเอเรียส เขาเป็นคนที่ตามใจเอรีน่ามากกว่า ตามใจมากกว่าใครๆ ในครอบครัวเลยก็ว่าได้
“พี่เอเดรียนน่ะ” เอรีน่าทำหน้ากระเง้ากระงอด ตวัดสายตามองพี่ชายตัวเองด้วยสายตาขุ่นๆ ก่อนจะหันใบหน้าหนีไปเสียดื้อๆ
“ตกลงจะยอมให้หมอฉีดยาไหม ถ้าไม่ยอมพี่จะได้กลับ”
“ยอมสิคะ”
เอรีน่าบอกอย่างกระแทกกระทั้น เอเดรียนเผยรอยยิ้มจางๆ ที่มุมปาก ก่อนจะสาวเท้าไปที่เคาน์เตอร์พยาบาลเพื่อแจ้งว่าให้คุณหมอฉีดยาให้คนไข้จอมดื้อได้เลย
หลังฉีดยาระงับอาการปวดท้องและอาการคลื่นไส้อาเจียน เอรีน่าต้องนอนสังเกตอาการอีกราวๆ สองชั่วโมง จากนั้นคุณหมอจึงอนุญาตให้กลับบ้านได้พร้อมยาอีกหนึ่งถุง เอรีน่าถึงกับเบ้หน้าเมื่อเห็นถุงยาในมือของพี่ชาย ตอนที่ทั้งคู่เข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว
“เอรีน่าไม่กินยาได้ไหมคะ”
“เอรีน่า”
เสียงดุๆ ของเอเดรียนทำให้เอรีน่าถึงกับยู่หน้าอย่างขัดใจ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้โต้แย้งอะไรออกมาอีก หญิงสาวแสร้งหลับตาเอนหลังพิงเบาะหันหลังให้คนเป็นพี่ชายไปเสียอย่างนั้น ส่วนเอเดรียนก็ได้แต่เพียงส่ายหน้าน้อยๆ แต่ยังมีรอยยิ้มเอ็นดูปรากฏบนริมฝีปากได้รูป
เช้าวันต่อมา
เป็นอีกวันที่มุกดาราตื่นแต่เช้าตรู่อย่างที่เคยถึงแม้จะรู้สึกปวดเมื่อยตามร่างกายมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างเล็กค่อยๆ ก้าวลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง ดวงตาสีดำขลับวูบไหวที่ไม่เห็นเอเดรียนอยู่ในห้อง แต่นั่นคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เธอเดาว่านี้คงเป็นเรื่องปกติของอีกฝ่าย แต่นั่นไม่ใช่สำหรับเธอ แต่ในเมื่อเหตุการณ์ได้เกิดขึ้นแล้ว เธอคงไม่อาจแก้ไขอะไรได้ แค่ต้องระมัดระวังตัวเองให้มากที่สุด
และแน่นอนว่าเธอไม่มีทางจะเปิดประตูห้องเพื่อต้อนรับผู้ชายที่ชื่อเอเดรียน ฟรีเดล คาสซาโน่อีกแล้ว
มุกดาราแาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วสาวเท้าเข้าไปในมุมครัวเล็กๆ หญิงสาวมักจะทำอาหารเช้าง่ายๆ กินเอง บางวันก็เป็นข้าวต้มเครื่องหรือบางทีก็เป็นพวกขนมปังปิ้งหรือไข่ดาวกับไส้กรอกตามด้วยกาแฟดำใส่น้ำตาลกับนมอีกแก้ว แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับมื้อเช้า
หลังจากจัดการอาหารเเช้าเรียบร้อย มุกดาราก็จัดการนำภาชนะที่เปื้อนเศษอาหารไปทำความสะอาด จากนั้นจึงหยิบกระเป๋าสะพายข้างที่มักจะพกติดตัวอยู่เป็นประจำเพราะเปรียบเสมือนอวัยวะที่สามสิบสามของเธอ เพราะภายในกระเป๋าเต็มไปด้วยสิ่งของจำเป็นทั้งโทรศัพท์มือถือ กระเป๋าสตางค์หรือกุญแจห้อง
มุกดาราขยับเท้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงบริษัทโดยใช้เวลาประมาณสิบห้านาทีอย่างเช่นทุกวัน แต่ที่แตกต่างออกไปในวันนี้นั่นก็คือเธอถูกลดตำแหน่งจากผู้ช่วยเลขาฯ มาเป็นแม่บ้านทำความสะอาดอยู่ที่ออฟฟิศชั้นห้า ซึ่งชั้นนี้เป็นชั้นที่มีพนักงานหลายแผนกรวมกันอยู่ พนักงานหลายคนมองมาที่หญิงสาวด้วยสายตาดูแคลน เพราะคงทราบเรื่องที่เธอได้ก่อเอาไว้ มุกดาราก้มหน้างุดแล้วรีบขยับเท้ารัวๆ ไปที่ห้องพักของแม่บ้าน ซึ่งเธอต้องไปพบกับหัวหน้าแม่บ้านก่อน
“สวัสดีค่ะคุณเจน ฉันมุกดารา มารายงานตัวค่ะ”
เจนคือหัวหน้าแม่บ้านวัยสี่สิบเศษเฉียดห้าสิบปี เจนก้าวเท้ามาหยุดตรงหน้ามุกดารา เธอได้รับคำสั่งโดยตรงจากเอเดรียนให้คอยจับตาดูมุกดาราเอาไว้ และคอยรายงานหากพบอะไรที่น่าสงสัย แน่นอนว่านั่นเป็นเพราะว่าเขาไม่ไว้ใจ
เจนพยักหน้ารับ ก่อนจะชี้มือไปที่ตู้ล็อกเกอร์
“หาล็อกเกอร์ว่างๆ แล้วเอาสัมภาระของเธอไปเก็บซะ”
“ค่ะ”
มุกดารารับคำอย่างกระตือรือร้น หญิงสาวทำตามที่เจนบอก ก่อนจะสาวเท้ามาหยุดตรงหน้าเจนอีกครั้ง มองอีกฝ่ายอย่างรอคอยคำสั่งว่าหน้าที่ต่อจากนี้ของเธอคืออะไร
“ล้างห้องน้ำหญิง เธอทำได้ใช่ไหม”
“ได้ค่ะ”
มุกดารารับคำอย่างไม่เกี่ยงงอน อย่างน้อยก็คงดีกว่าที่เธอต้องติดคุกติดตะราง เมื่อรับคำสั่งเรียบร้อยมุกดาราก็ตรงดิ่งไปทำหน้าที่ของตัวเอง
- ผู้เขียน
