เมริสาคิดว่าตัวเองยังอยู่ในฝัน อ้อมกอดของเขาช่างอบอุ่นและเย้ายวนใจเหลือเกิน ริมฝีปากสวยได้รูปคู่นั้น เวลาคลี่ยิ้มแล้วมันช่างหล่อเหล่าจนเกินบรรยาย
เธอเม้มริมฝีปากแน่น โหยหิว เมื่อนึกไปถึงรสชาติจัดจ้านของมันยามที่ได้สัมผัสถึงขั้นรุนแรง ความหยาบคายที่แสนอ่อนหวาน ความดุดันที่แสนอ่อนโยน มันพร่ำเพรียกหาเธอ ชวนให้เธอถาโถมเข้าใส่เสมอ เมื่อมีโอกาส แต่เธอระงับจิตระงับใจ สะกดความต้องการไว้จนมิดชิด
“ฉันออกไปได้แล้วใช่ไหม” แน่ล่ะ เธอควรจะออกไปจากที่นี่เสียที ที่ตรงนี้ เป็นแค่ที่หลบภัยชั่วคราวเท่านั้น
“ตอนเข้ามายังไม่ขอสักคำ พอตอนออก มาขอทำไม”
“คือ...” เธอก็พูดไม่ออก เพราะเธอจำไม่ได้จริง ๆ ว่าอยู่ ๆ มานอนบนเตียงเดียวกับเขาได้อย่างไร “ขอโทษจริง ๆ ฉันคงละเมอเดินเข้ามาแน่ ๆ”
ชายหนุ่มแอบยิ้มมุมปาก อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเธออยู่ที่อื่น กับผู้ชายชั่วกว่าเขา เธอคงเสร็จไปแล้ว ไม่เหลือรอดแบบนี้หรอก ขนาดเขาออกไป
