ชายหนุ่มเงียบกริบ แต่แทบไม่ต้องคิดเลย เขาพนักหน้ารับเงื่อนไขของเธอแต่โดยดี
“มันควรจะเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว”
หญิงสาวถอนหายใจแผ่วเบา เธอรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก ไม่คิดเลยว่า ความรักของเธอจะโดนดูถูกขนาดนี้ เขาต้องการเพียงร่างกายของเธอเอาไว้บำรุงบำเรอความอยากความใคร่ แต่หัวใจของเธอนั้น ไม่ต่างจากขยะที่เขาโยนทิ้งถังขยะ เขาคงไม่รู้หรอกว่าจิตใจของเธอบอบช้ำและเจ็บปวดขนาดไหน
เมริสาไม่ได้ล่ำลาเขา เพียงแค่ออกจากห้องมาเงียบๆ เธอลงบันไดชั้นแล้วชั้นเล่าอย่างเหม่อลอย สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กระทั่งเกือบชนเข้ากับรอล่าตรงทางออกด้านหลังคฤหาสน์
“ใจลอย”
เธอตื่นจากความเศร้าโศกที่ซุกซ่อน เงยหน้ามองหญิงวัยกลางคนที่จ้องเธอนิ่ง
“ทำไมเพิ่งลงมา มัวแต่ทำอะไรอยู่!!!”
หญิงสาวน้ำตาคลอ แต่พยายามยิ้ม “ขอโทษด้วยค่ะคุณแม่บ้านรอล่า คราวหลังจะลงมาให้ตรงเวลาค่ะ”
รอล่าไล่สายตาจากใบหน้าของหญิงสาวจนถึงปลายเท้าของเธอ แ
