เมริสาไม่ตอบ ลุกพรวดจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ เธอล้างหน้าล้างตาขณะยังสะอื้นไม่หยุด...เธอลูบไล้ใบหน้าของตัวเองด้วยความช้ำใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมองเห็นตัวเองไร้ค่าขนาดนี้
คนอย่างเธอไม่มีราคาในสายตาของเขาหรือในสายตาของใคร เธอเป็นแค่เศษขยะชิ้นหนึ่งที่พอใช้เสร็จก็ทิ้งลงถังขยะ ฐานะที่เขาหยิบยื่นให้นั้น มันไม่ต่างจากโสเภณีเลยสักนิด
เธอยิ้มอย่างเจ็บปวด “คนอย่างคุณ ไม่เคยมีใครสั่งสอน!!!!”
และถึงจะมีใครสอน เขาก็คงไม่เชื่อหรอก เขาเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูงส่งทะลุฟ้าและหัวใจนั้นเต็มไปด้วยความยโสโอหัง เขาไม่มีทางรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดจนกว่าจะได้รับบทเรียนราคาแพง
“ฉันเชื่อว่าสักวันหนึ่ง คุณจะได้รับความเจ็บปวดอย่างหาที่สุดไม่ได้ คุณจะต้องร้องไห้เป็นสายเลือดเพราะความรัก ถึงแม้ไม่ใช่ฉัน แต่อาจเป็นใครสักคน ที่ทำให้คุณรู้ว่าเมื่อขาดเธอไปแล้ว คุณไม่มีทางมีชีวิตอยู่ต่อไปได้!!!”
เมริสาบอกผ่านสายลมไปยังตึกสูงสว
