“คุณล่ะ มีวันเกิดกับเขารึเปล่า”
น้ำเสียงไม่ใส่ใจใยดีนั้นบอกให้รู้ว่าเขาถามเล่นๆ
“ไม่มี”
“ตอบมาเถอะน่า เผื่อช่วงนั้นอารมณ์ดี ผมอาจซื้อแหวนเพชรให้คุณก็ได้”
“ฉันคงไม่มีโอกาสได้ของขวัญจากคุณหรอก เพราะวันเกิดฉันตั้งปลายปีแน่ะ ไม่แน่ว่าคุณอาจจะแต่งงานเสียแต่กลางปีก็ได้ ตอนนั้น เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว”
“ก็เป็นไปได้” เขาว่า พลางเลี้ยวรถเข้าจอดที่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง
ชายหนุ่มเลือกร้านประจำของเขา เพื่อให้หญิงสาวได้เปลี่ยนบรรยากาศ เขาพยายามจะปั้นหน้าให้เฉยเมยที่สุด เมื่อพูดประโยคต่อมา เดี๋ยวเธอจะหาว่าเขาใส่ใจความรู้สึกของเธอ ซึ่งอาจทำให้เธอเข้าใจผิด จนสำคัญตัวได้
“แถวนี้ไม่มีอาหารไทย คุณคงจะกินได้ใช่ไหม”
“คนอย่างฉันไม่มีสิทธิ์เลือกนักหรอก แค่มีให้กินก็บุญถมเถแล้ว”
“ผมเห็นด้วย...อ่า” เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น ชายหนุ่มยกขึ้นดูชื่อปลายสาย...
“คุณเข้าร้านไปก่อนนะ เดี๋ยวผมตามเข
