“ว๊าว” เธออดทึ่งไม่ได้ เขาใจป้ำขนาดนั้นเลยเหรอ “ฉันจะได้เป็นเจ้าของที่ดินในมิลานเหรอเนี่ย”
“แต่ถ้าคุณทายผิด ผมจะ...”
เธอหยุดตื่นเต้นแล้วฟังเขาหูผึ่ง ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก ขณะคิดประโยคที่กำลังจะพูดออกมา...
“จะอะไรเหรอ?”
“ผมจะ...ให้คุณเป็นเจ้าของผม”
“ฉันไม่ทายแล้ว” เธอตัดสินใจทันที เมื่อจะลืมตาขึ้น ฝ่ามือใหญ่กลับตวัดมาปิดไว้เสียก่อน เขาเข้ายืนทาบหลังของเธอไว้จนแนบแน่น จนเธอรู้สึกได้ถึงร่างกายอันอบอุ่นและแข็งแกร่งของเขา
“กลัวจะทายผิดใช่ไหมล่ะ”
หัวใจของเธอเต้นรัว เธอแค่นหัวเราะ “ฉันไม่ได้กลัว แต่...เอ่อ...กลัวคุณจะต้องเสียที่ดินให้ฉันฟรี ๆ น่ะสิ”
“ไม่ได้กลัวผมปล้ำ?”
“กลัว...เอ๊ย!!!” เธอเขินจนหน้าแดงก่ำ และพูดผิดพูดถูกจนหน้าอาย “ฉันว่าเรากลับกันดีกว่า ยิ่งดึกอากาศก็ยิ่งเย็น ดีไม่ดี หิมะตกขึ้นมาจะลำบาก”
เขาหัวเราะหึ ๆ เหมือนพวกปิศาจ “ผมไม่มีแผนจะกลับไปคฤหาสน์ในคืนนี้”
ไคล์พูดพล
