“เธอคิดจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน” เจ้าหล่อนถามขึ้น เมริสาเงยหน้ามองคนถาม สายตาสดใสเปลี่ยนเป็นหดหู่ มีแววเศร้าเจืออยู่ในนั้น หากแต่ลึกมากจนจับไม่ได้
“ที่นี่ไม่ใช่ที่ของฉัน เธอวางใจเถอะ อีกไม่นาน ห้องนี้ก็จะเป็นของเธอคนเดียวอีกครั้ง”
เมริสาตอบแค่นั้นแล้วกลับไปทิ้งตัวนอนบนฟูก เสื้อของเขายังอยู่กับเธอ เป็นสิ่งที่เธอใช้แทนผ้าห่มในบางคืน เธอควรจะนำไปคืนเขาได้แล้ว เธอไม่ควรยึดมันไว้เป็นตัวประกันแบบนี้
สามชั่วโมงต่อมา...หญิงสาวยันตัวลุกจากที่นอนแล้วขึ้นยืนอีกครั้ง เธอหยิบเสื้อโค้ตแล้วเดินออกจากห้องไป
เธอยังคงใช้เส้นทางเดิมในการสัญจร เธอเริ่มจะชินกับเส้นทางเล็ก ๆ ที่ลัดเลาะไปตามแนวสวนดอกไม้ ไต่เนินเข้าไปจนถึงตัวคฤหาสน์
เธอหยุดมองคฤหาสน์อยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะระบายลมหายใจไปในความหนาวเย็นที่เริ่มก่อตัวอย่างหนัก
เธอขึ้นบันไดไปยังชั้นสี่ ซึ่งเป็นที่ ๆ เธอรู้สึกตั้งแต่แรกแล้วว่ามันสูงเกินเอื้อม
“ฉันคว
