“หายไปไหนมายะ” สมชายรีบดึงเธอออกไปพูดที่มุมห้องครัว ซึ่งห่างจากคนอื่นๆ ที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานพอสมควร “หน้าซีดปากสั่นเชียว ทำอย่างกับหนีอะไรมา”
เมริสาหายใจเข้าออกแบบลึกยาว ก่อนจะตั้งสติแล้วพูดเสียงนิ่ง แต่รุกรน
“ฉันหายไปนานไหม”
“แล้วไปไหนมาล่ะยะ ไอ้ฉันก็นึกว่าหล่อนขี้แตกตายคาห้องส้วมไปแล้ว โชคดีนะที่เจ๊ดวงยังไม่ได้เข้ามา ไม่อย่างนั้น หล่อนโดนดีแน่ ต้องว่ายน้ำกลับฝั่งนะจะบอกให้”
“เอาล่ะ ในเมื่อฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันขอไปห้องน้ำแป๊บนะ” พูดจบเจ้าหล่อนก็เดินไปอย่างรวดเร็ว สมชายอยากจะตะโกนด่า แต่ก็ระงับปากไว้ ก่อนจะหันไปเอ็ดลูกน้องที่กำลังมองและซุบซิบนินทา
“ทำงานๆ อย่าอู้”
เมริสาเข้าห้องน้ำ ตรงไปยังอ่างล้างหน้า เธอกวักน้ำล้างหน้าล้างตาเรียกความสดชื่น ก่อนเงยหน้ามองกระจกบานใหญ่ที่กำลังส่องภาพของหญิงสาวโทรมๆ คนหนึ่ง
“ตะกี้เราไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” เจ้าหล่อนกำหมัดแน่น ก่อนยกขึ้นดู ก็เห็นร่องร
