“เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย”
เธอยังไม่กลับไปที่ห้องครัว แต่แวบเข้าห้องน้ำก่อน
“แล้วเราจะรู้ได้ยังไง เคยเสียที่ไหน” เธอถลกกระโปรงขึ้น แล้วถ่างขาออก ก้มลงไป “ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติไปจากเดิมเลย รอยอะไรก็ไม่มีสักอย่าง” เธอเงยหน้าขึ้นแล้วถามตัวเอง “ตกลงเราถอดกางเกงในเอง หรือว่าเขาเป็นคนถอด”
เธอไม่น่าเมาหนักขนาดนั้นเลย แค่กางเกงในตัวเดียวยังรักษาไว้ไม่ได้
เมริสาใส่กางเกงกลับเข้าที่เดิม แล้วออกจากห้องน้ำ เมื่อถึงห้องครัว ทุกสายตาจับจ้องเธอแบบไม่กระพริบ แต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยปาก อัญชลีพยักหน้าให้ลูกสาว ต้อนรับการกลับมาของเธอ แม้จะสายไปหน่อยก็ตาม สมชายแหวกพนักงานทุกคนออกมา ตรงเข้ามาสวมกอดเธอไว้ หญิงสาวรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจริงใจ
“ขอบคุณค่ะผู้จัดการ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันสบายดี”
สมชายใช้นิ้วบีบจมูกตัวเอง “หล่อนไปเมาที่ไหนมา กลิ่นเหล้าหึ่ง”
“ใครยังไม่อาบน้ำก็รีบไป” อัญชลีบอกลูกสาว “ส่วนพวกที่เสร็จธุระส่วนต
