“มาเอีย! นี่เจ้ามาจากที่ใดกันนี่ ทำไมจึงมาหาข้าดึกดื่นป่านนี้”
ไอดุตเสียงเขียวทันทีที่เปิดบานประตูเมื่อได้ยินเสียงเรียกอยู่นานและพบว่านางสนมคนสนิทท่าทางเหนื่อยหอบหน้าตาตื่นกลัวพรวดพราดเข้ามาในห้องและกอดขาของนางไว้แน่น
”พระสนมเจ้าคะ ช่วยด้วยเจ้าค่ะ...ช่วยมาเอียด้วย!”
“เจ้าเป็นอะไร มาเอีย...ทำไมหน้าตาเจ้าเหมือนไปเจออะไรน่ากลัวมาอย่างนั้น”
พระสนมเอกฮึดฮัดถามอย่างรำคาญก่อนปิดบานประตูและสลัดขาจากมือของนางสนมที่พยายามกอดเกี่ยวไว้เป็นพัลวัน ไอดุตมองมาเอียที่ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ชุดที่สวมใส่ก็เป็นรอยกะด่างกะดำและมีดินทรายเกรอะกรังตามเนื้อตัว อะไรก็ไม่น่าประหลาดใจมากเท่าดวงตาที่เบิกกว้างและริมฝีปากสั่นระริก
“พระสนม...ฮือ...ฮือ”
“เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือไร มาเอีย! เอาแต่ร้องไห้จนข้าชักจะรำคาญแล้วนะ ถ้าเป็นแบบนี้ข้าจะรู้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วนี่อังเคเซนามุนไปไหน นางไม่มาตำหนักนี้หลายวันแล้ว หึ
