“หืม...” เปปิซอสย่นคิ้วขาวเป็นปื้นเหนือดวงตาที่ยังคงสดใสแม้วัยจะมากแล้ว
“เมมนอนผู้เงียบขรึมล่ะหรือ? โอ...ช่างน่าแปลก ข้าไม่เคยเห็นเขาพอใจหญิงคนใด”
เชชิยักไหล่ก่อนเอ่ย “มายาอาจเป็นคนแรกกระมัง ก็นางออกจะงามสะพรั่งเช่นนั้น”
“เจ้าเล่า...เชชิ เมื่อใดจักพอใจใครสักคนเสียที พ่อจะได้มีหลานไว้ชม”
พอบิดาพูดจบชายหนุ่มก็หันออกไปยังเนินทรายเบื้องหน้า
“ข้ายังมิคิดเรื่องครอบครัวดอกท่านพ่อ ตราบใดที่ฮิกซอสเราต้องระเหเร่ร่อนราวกับผู้ไร้แผ่นดินอยู่เช่นนี้ ข้ากำลังนับวันเวลาจะพาชนเผ่าเราให้กลับไปยิ่งใหญ่เช่นในอดีต มิใช่ผู้ถูกอัปเปหิออกจากบ้านเมืองด้วยน้ำมือของกษัตริย์อียิปต์!”
“พ่อก็หวังว่าวันหนึ่งเราจะได้ทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืนมาอีกครั้ง หากแต่เวลานี้อำนาจของรามเสสขยายขุมกำลังออกไปจนหลายอาณาจักรต้องยอมศิโรราบให้”
“ต้องมีสักวัน!” เสียงของชายหนุ่มกร้าวขึ้นขณะดวงตากล้าแข็ง “ต้องมีวันหนึ่งที่ข้าจักได้อียิปต
